Steeds meer allochtonen hebben stemrecht en het overgrote deel van die allochtonen stemt op de PvdA. Toch heeft deze partij bij de laatste verkiezingen fors verloren. Hoe zou dat toch komen?
Deze jammerlijke uitslag is ongetwijfeld voor een groot deel te wijten aan de opportunistische politiek van partijleider Wouter Bos in de weken voor de verkiezingen. Toen hij weigerde uitsluitsel te geven over een eventuele preferentie voor een links kabinet –tot de SP zoveel winst leek te maken dat het een reële optie werd. Toen hij een laffe knieval maakte voor de Turkse media in de hoop Turkse stemmers terug te lokken. De autochtone kiezers zullen ongetwijfeld ook een lesje hebben geleerd van de gemeenteraadsverkiezingen eerder dit jaar. Toen obscure allochtone lijstduwers door de eigen achterban in gemeenteraden werden gekatapulteerd (want Turken en Marokkanen stemmen niet op een partij, die stemmen alleen op hun eigen soort). En misschien hebben ze ook wel wat geleerd van de onverkwikkelijke toestanden in het door de PvdA gedomineerde Amsterdam, waar stuitende zelfverrijking en vriendjespolitiek door allochtone raads- en partijleden aan de orde van de dag zijn en kwistig met subsidies voor islamitische instellingen wordt rondgestrooid.
Ooit stond de A in PvdA voor arbeid. Het feit dat het langzamerhand bon ton is te spreken over de Partij van de Allochtonen onder leiding van Wouter Boslim, had de PvdA-bonzen te denken moeten geven. Het is volstrekt duidelijk dat de belangen van de Nederlandse arbeiders bij de PvdA niet langer in goede handen zijn en die arbeiders deserteerden dan ook massaal naar de SP. De PvdA had lering kunnen trekken uit de ontwikkelingen die zich in het onderwijs hebben afgespeeld. Het volgende voorbeeld mag als representatief gelden.
In een klein provinciestadje ergens in Nederland werd in de jaren zestig een nieuwe wijk gebouwd. Dit hoogstandje van naoorlogse architectuur bestond uit een centrum van Bijlmerachtige flats omzoomd door merendeels weinig riante rijtjeshuizen. Er vestigden zich voornamelijk jonge gezinnen. Naar goed Hollands verzuilingsmodel werden er drie basisscholen gebouwd: een openbare, een rooms-katholieke en een protestants-christelijke. Die dijden in rap tempo uit, tot steeds meer kinderen de basisschoolleeftijd begonnen te ontgroeien. De doorstroming in de wijk was niet groot, maar de sociaal mobiele gezinnen die de flats de rug toekeerden werden hoofdzakelijk vervangen door allochtonen. Dat leek een meevaller, want een allochtone leerling is bij de bekostiging van het basisonderwijs bijna dubbel zoveel waard als de doorsnee autochtone leerling. Het hoofd van de rooms-katholieke school kreeg dan ook een lumineus idee om de terugloop van leerlingen en middelen tegen te gaan: hij leerde een beetje Arabisch en ging de flats langs om allochtone leerlingen te werven. Het experiment was een doorslaand succes. Het was zo’n succes dat het leerlingenaantal van de school nu tot ver beneden de honderd gezakt en het zoontje van de nieuwe directeur de enig resterende witte leerling is. De openbare school wierf niet actief allochtone leerlingen (men deed zelfs roerend zijn best om autochtone leerlingen aan te trekken en te behouden), maar ook daar steeg het percentage zwarte leerlingen gestaag, o.a. omdat een deel van de Marokkanen in de wijk een hekel had aan de landgenoten die hun kinderen naar de katholieke school stuurden. De openbare school heeft nu nog maar 20% van het aantal leerlingen dat ze op het hoogtepunt van haar bestaan telde. De enige die niets te klagen had was de christelijke school, al stond die bekend als stijf en saai. Deze instelling bleef trouw aan haar principes en liet slechts een beperkt percentage ‘ambitieuze andersdenkenden’ toe (zoals een Afrikaans meisje dat van de openbare school werd gehaald omdat daar te veel allochtonen op zaten). Ook de christelijke school aan de rand van de wijk groeide tegen de klippen op. Zo wordt men dus van groot en wit klein en zwart.
Autochtone ouders willen het beste voor hun kinderen. Hoe zwarter een school wordt, des te meer heeft de kwaliteit van het onderwijs te lijden. Zodra het percentage zwarte leerlingen boven een bepaald niveau komt, gaan witte ouders de school mijden. Autochtone kiezers willen het beste voor hun wijk, hun gemeente, hun land. Hoe hoger het percentage allochtonen in hun wijk, hun gemeente, hun land wordt, des te meer heeft de kwaliteit van de samenleving te lijden. Zodra een partij te afhankelijk wordt van zwarte stemmen, gaan witte kiezers die partij mijden.
Allochtonen kunnen alleen electorale macht uitoefenen als meerdere partijen naar hun gunsten hengelen. Het moet voor de andere grote partijen zo langzamerhand zonneklaar zijn dat ze van de allochtone kiezers weinig te verwachten hebben. Waarom zouden ze zich van die kiezers nog een jota aantrekken? Als alle allochtonen op de PvdA stemmen, zijn ze goed voor zo’n 15 zetels in de Tweede Kamer. Een middelgrote getuigenispartij, meer niet. Bovendien is er een gerede kans dat geslaagde niet-islamitische allochtonen deze partij eveneens links laten liggen. [De centrumrechtse politici zouden zich moeten spiegelen aan de situatie in Amerika, waar geen enkele ‘regenboogcoalitie’ de Democraten aan een meerderheid kan helpen. De Republikeinen verliezen alleen als de blanke middenklasse ze in de steek laat, zoals bij de laatste verkiezingen gebeurd is.]
Ik hoop van harte dat de Nederlandse arbeiders eindelijk het licht zien. De PvdA en delen van de SP wringen zich in allerlei bochten om ze te laten geloven dat ze gemeenschappelijke belangen met het allochtone proletariaat hebben, maar dat is een aperte leugen. Integendeel, zij zijn degenen die met meest direct te lijden hebben onder de verloedering, de criminaliteit, de straatterreur en de andere ellende die de aanwezigheid van grote concentraties allochtonen met zich meebrengt. Ik kan me niet voorstellen dat er ook maar één weldenkende arbeider is die ‘Franse toestanden’ in ons land wil en met de door de PvdA voorgestane koers zijn die onvermijdelijk. Helaas zijn stemgewoonten vaak taai en is de onbekendheid met de werkelijke doelstellingen van partijen vaak groot. Anders had een deel van de traditionele achterban de PvdA al veel eerder de rug toegekeerd uit afkeer over de gretigheid waarmee de partij voor de (islamitische) allochtonen op de knieën is gaan liggen. In het verleden hebben veel potentiële SP-stemmers uiteindelijk toch maar op de PvdA gestemd, omdat ze vreesden dat hun stem anders verloren ging. Die angst is (hopelijk definitief) verdwenen.
Ik heb gemengde gevoelens over de SP. De maoïstische achtergrond van voorman Jan Marijnissen geeft te denken, evenals zijn schandalige bewering dat islamitische terroristen vergeleken kunnen worden met verzetsstrijders tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ook het feit dat men engagementsjunkie Anja Meulenbelt tot senator heeft verkozen is suspect. Maar verkiezingsrethoriek zegt niet alles. Ik heb Jan ook wel eens verstandige, niet politiek-correcte analyses horen maken en de SP is zich maar al te zeer bewust dat onder de nieuwe aanhang bijna evenveel voormalige Fortuyn- als voormalige PvdA-stemmers zitten. Bovendien heeft de partij aangetoond pragmatische keuzes niet uit de weg te gaan. Een groot deel van de SP-stemmers zijn mensen die tegen de afbraak van de verzorgingsstaat zijn, maar de deur dicht willen houden voor concurrenten op de arbeidsmarkt en profiteurs van de sociale voorzieningen. De SP is dan ook een minder enthousiaste allochtonenknuffelaar dan de PvdA, GroenLinks en het Pechtoldiaanse D66. De partij is voor een generaal pardon (jammer), maar er stonden slechts weinig allochtonen op de kieslijst, men was tegen de EU-grondwet en men wil een referendum over de toetreding van Turkije (en we weten allemaal wat daarvan de uitslag zal zijn). Jan Marijnissen heeft al laten weten dat de vergroting van de financiële kloof tussen arm en rijk voor hem onbespreekbaar is, maar dat hij verder best compromissen wil sluiten. Het zou met hem wel eens makkelijker regeren kunnen zijn dan met Wouter Bos, zoals op gemeenteniveau door CDA/SP-colleges al tijden wordt bewezen.
Dit artikel is ook te vinden op de website Het Vrije Volk.
Deze jammerlijke uitslag is ongetwijfeld voor een groot deel te wijten aan de opportunistische politiek van partijleider Wouter Bos in de weken voor de verkiezingen. Toen hij weigerde uitsluitsel te geven over een eventuele preferentie voor een links kabinet –tot de SP zoveel winst leek te maken dat het een reële optie werd. Toen hij een laffe knieval maakte voor de Turkse media in de hoop Turkse stemmers terug te lokken. De autochtone kiezers zullen ongetwijfeld ook een lesje hebben geleerd van de gemeenteraadsverkiezingen eerder dit jaar. Toen obscure allochtone lijstduwers door de eigen achterban in gemeenteraden werden gekatapulteerd (want Turken en Marokkanen stemmen niet op een partij, die stemmen alleen op hun eigen soort). En misschien hebben ze ook wel wat geleerd van de onverkwikkelijke toestanden in het door de PvdA gedomineerde Amsterdam, waar stuitende zelfverrijking en vriendjespolitiek door allochtone raads- en partijleden aan de orde van de dag zijn en kwistig met subsidies voor islamitische instellingen wordt rondgestrooid.
Ooit stond de A in PvdA voor arbeid. Het feit dat het langzamerhand bon ton is te spreken over de Partij van de Allochtonen onder leiding van Wouter Boslim, had de PvdA-bonzen te denken moeten geven. Het is volstrekt duidelijk dat de belangen van de Nederlandse arbeiders bij de PvdA niet langer in goede handen zijn en die arbeiders deserteerden dan ook massaal naar de SP. De PvdA had lering kunnen trekken uit de ontwikkelingen die zich in het onderwijs hebben afgespeeld. Het volgende voorbeeld mag als representatief gelden.
In een klein provinciestadje ergens in Nederland werd in de jaren zestig een nieuwe wijk gebouwd. Dit hoogstandje van naoorlogse architectuur bestond uit een centrum van Bijlmerachtige flats omzoomd door merendeels weinig riante rijtjeshuizen. Er vestigden zich voornamelijk jonge gezinnen. Naar goed Hollands verzuilingsmodel werden er drie basisscholen gebouwd: een openbare, een rooms-katholieke en een protestants-christelijke. Die dijden in rap tempo uit, tot steeds meer kinderen de basisschoolleeftijd begonnen te ontgroeien. De doorstroming in de wijk was niet groot, maar de sociaal mobiele gezinnen die de flats de rug toekeerden werden hoofdzakelijk vervangen door allochtonen. Dat leek een meevaller, want een allochtone leerling is bij de bekostiging van het basisonderwijs bijna dubbel zoveel waard als de doorsnee autochtone leerling. Het hoofd van de rooms-katholieke school kreeg dan ook een lumineus idee om de terugloop van leerlingen en middelen tegen te gaan: hij leerde een beetje Arabisch en ging de flats langs om allochtone leerlingen te werven. Het experiment was een doorslaand succes. Het was zo’n succes dat het leerlingenaantal van de school nu tot ver beneden de honderd gezakt en het zoontje van de nieuwe directeur de enig resterende witte leerling is. De openbare school wierf niet actief allochtone leerlingen (men deed zelfs roerend zijn best om autochtone leerlingen aan te trekken en te behouden), maar ook daar steeg het percentage zwarte leerlingen gestaag, o.a. omdat een deel van de Marokkanen in de wijk een hekel had aan de landgenoten die hun kinderen naar de katholieke school stuurden. De openbare school heeft nu nog maar 20% van het aantal leerlingen dat ze op het hoogtepunt van haar bestaan telde. De enige die niets te klagen had was de christelijke school, al stond die bekend als stijf en saai. Deze instelling bleef trouw aan haar principes en liet slechts een beperkt percentage ‘ambitieuze andersdenkenden’ toe (zoals een Afrikaans meisje dat van de openbare school werd gehaald omdat daar te veel allochtonen op zaten). Ook de christelijke school aan de rand van de wijk groeide tegen de klippen op. Zo wordt men dus van groot en wit klein en zwart.
Autochtone ouders willen het beste voor hun kinderen. Hoe zwarter een school wordt, des te meer heeft de kwaliteit van het onderwijs te lijden. Zodra het percentage zwarte leerlingen boven een bepaald niveau komt, gaan witte ouders de school mijden. Autochtone kiezers willen het beste voor hun wijk, hun gemeente, hun land. Hoe hoger het percentage allochtonen in hun wijk, hun gemeente, hun land wordt, des te meer heeft de kwaliteit van de samenleving te lijden. Zodra een partij te afhankelijk wordt van zwarte stemmen, gaan witte kiezers die partij mijden.
Allochtonen kunnen alleen electorale macht uitoefenen als meerdere partijen naar hun gunsten hengelen. Het moet voor de andere grote partijen zo langzamerhand zonneklaar zijn dat ze van de allochtone kiezers weinig te verwachten hebben. Waarom zouden ze zich van die kiezers nog een jota aantrekken? Als alle allochtonen op de PvdA stemmen, zijn ze goed voor zo’n 15 zetels in de Tweede Kamer. Een middelgrote getuigenispartij, meer niet. Bovendien is er een gerede kans dat geslaagde niet-islamitische allochtonen deze partij eveneens links laten liggen. [De centrumrechtse politici zouden zich moeten spiegelen aan de situatie in Amerika, waar geen enkele ‘regenboogcoalitie’ de Democraten aan een meerderheid kan helpen. De Republikeinen verliezen alleen als de blanke middenklasse ze in de steek laat, zoals bij de laatste verkiezingen gebeurd is.]
Ik hoop van harte dat de Nederlandse arbeiders eindelijk het licht zien. De PvdA en delen van de SP wringen zich in allerlei bochten om ze te laten geloven dat ze gemeenschappelijke belangen met het allochtone proletariaat hebben, maar dat is een aperte leugen. Integendeel, zij zijn degenen die met meest direct te lijden hebben onder de verloedering, de criminaliteit, de straatterreur en de andere ellende die de aanwezigheid van grote concentraties allochtonen met zich meebrengt. Ik kan me niet voorstellen dat er ook maar één weldenkende arbeider is die ‘Franse toestanden’ in ons land wil en met de door de PvdA voorgestane koers zijn die onvermijdelijk. Helaas zijn stemgewoonten vaak taai en is de onbekendheid met de werkelijke doelstellingen van partijen vaak groot. Anders had een deel van de traditionele achterban de PvdA al veel eerder de rug toegekeerd uit afkeer over de gretigheid waarmee de partij voor de (islamitische) allochtonen op de knieën is gaan liggen. In het verleden hebben veel potentiële SP-stemmers uiteindelijk toch maar op de PvdA gestemd, omdat ze vreesden dat hun stem anders verloren ging. Die angst is (hopelijk definitief) verdwenen.
Ik heb gemengde gevoelens over de SP. De maoïstische achtergrond van voorman Jan Marijnissen geeft te denken, evenals zijn schandalige bewering dat islamitische terroristen vergeleken kunnen worden met verzetsstrijders tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ook het feit dat men engagementsjunkie Anja Meulenbelt tot senator heeft verkozen is suspect. Maar verkiezingsrethoriek zegt niet alles. Ik heb Jan ook wel eens verstandige, niet politiek-correcte analyses horen maken en de SP is zich maar al te zeer bewust dat onder de nieuwe aanhang bijna evenveel voormalige Fortuyn- als voormalige PvdA-stemmers zitten. Bovendien heeft de partij aangetoond pragmatische keuzes niet uit de weg te gaan. Een groot deel van de SP-stemmers zijn mensen die tegen de afbraak van de verzorgingsstaat zijn, maar de deur dicht willen houden voor concurrenten op de arbeidsmarkt en profiteurs van de sociale voorzieningen. De SP is dan ook een minder enthousiaste allochtonenknuffelaar dan de PvdA, GroenLinks en het Pechtoldiaanse D66. De partij is voor een generaal pardon (jammer), maar er stonden slechts weinig allochtonen op de kieslijst, men was tegen de EU-grondwet en men wil een referendum over de toetreding van Turkije (en we weten allemaal wat daarvan de uitslag zal zijn). Jan Marijnissen heeft al laten weten dat de vergroting van de financiële kloof tussen arm en rijk voor hem onbespreekbaar is, maar dat hij verder best compromissen wil sluiten. Het zou met hem wel eens makkelijker regeren kunnen zijn dan met Wouter Bos, zoals op gemeenteniveau door CDA/SP-colleges al tijden wordt bewezen.
Dit artikel is ook te vinden op de website Het Vrije Volk.
