Verboden te voeren.

"An appeaser is one who feeds the crocodile -hoping it will eat him last." Sir Winston Churchill

De nieuwe partij Islam Democratie (een contradictio in terminis) heeft donderdag 16 november een klacht ingediend tegen Marco Pastors, de voorman van EénNL, die in een radiospotje de huidige houding ten opzichte van de islam vergeleek met de houding ten opzichte van het nazisme in de jaren voorafgaande aan de Tweede Wereldoorlog. “Wij zijn heel erg kwaad en heel erg gekwetst dat dit op de Nederlandse radio te horen is”, verklaarde voorzitter Arif Potmis.

Dat een dergelijke uitspraak kan leiden tot een vergroting van de tegenstellingen tussen autochtonen en allochtonen is waar, maar doet niets af aan het gelijk van Pastors: de overeenkomsten tussen de radicale islam (die niet voor niets dikwijls islamofascisme genoemd wordt) en het nazisme zijn overweldigend voor iedereen die niet stekeblind is. Dat er tegenover de islam een appeasement politiek gevoerd wordt die zijn weerga nauwelijks kent, kan al evenmin door enig weldenkend mens ontkent worden.

De grote man achter de appeasement politiek ten aanzien van de nazi’s in de periode voor de Tweede Wereldoorlog was Neville Chamberlain (1937-1940), vooral daarom de meest verachte Britse premier van de twintigste eeuw. Om Churchill nog maar eens te citeren: “He was given a choice between war and dishonour. He chose dishonour and he [got] war anyway.” Dieptepunt van Chamberlain’s pogingen om de vrede tot elke prijs te bewaren was het infame Verdrag van München (september 1938), waarbij het Sudetenland (een deel van Tsjechië waar Duitsers de meerderheid vormden) aan Hitler werd afgestaan –zonder dat aan de Tsjechen ook maar iets gevraagd werd. Dat doet mij griezelig veel denken aan de onderhandelingen die worden gevoerd over de toetreding van Turkije tot de EU, tegen de wil van het overgrote deel van de Europese bevolking in. Er zijn meer parallellen te onderkennen:

(1) Een voorname reden om de confrontatie met de nazi’s te schuwen was de herinnering aan de Eerste Wereldoorlog met zijn talloze doden. Nu wordt de confrontatie met de islam geschuwd vanwege de herinnering aan de Tweede Wereldoorlog, met name de Holocaust, die de westerse wereld heeft opgezadeld met een nog altijd niet overwonnen trauma. Moslims en hun sympathisanten maken maar al te graag de vergelijking tussen negatieve opvattingen over de islam en de haat die leidde tot de jodenvervolging door de nazi’s. Het is niet weinig ironisch dat de massamoord op de joden in Europa het verzet tegen de gewelddadige islam zozeer ondermijnt dat een nieuwe massamoord op joden in het Nabije Oosten met rasse schreden naderbij komt.

(2) De angst voor communistische overheersing zat diep in de jaren dertig, en niet ten onrechte. Het nazisme leek velen een minder kwaad. In de strijd tegen het islamitische terrorisme zien we eenzelfde patroon: de VS en zijn bondgenoten zoeken steun bij precies die islamitische landen met de meest fanatieke vorm van ‘staatsislam’, zoals Pakistan en Saoedi-Arabië. Landen waar vrijheid en democratie onbeschaamd met voeten getreden worden. Er dreigt in de strijd tegen het terrorisme een fiasco zoals eerder in Afghanistan, waar de VS in zijn obsessie Rusland betaald te zetten voor de inmenging in Vietnam een nog grotere dreiging in het leven riep door meedogenloze mujahedin te voorzien van de modernste wapens. Wapens die nu tegen henzelf worden ingezet.

(3) Politici geloofden ten onrechte dat Hitler een rationeel man was. Dezelfde denkfout bepaalt het beleid tegenover de islam: toen Paus Benedictus XVI in zijn Regensburgse toespraak de rationaliteit van de islam in twijfel trok, behoorden de westerse regeringsleiders tot de eersten die hem kapittelden.

De werkelijke plannen van de nazi’s werden glashelder uiteengezet in Mein Kampf, maar vrijwel niemand las dat boek en degenen die het wel gelezen hadden namen het niet serieus. Precies hetzelfde gebeurt nu met de koran. Horden naïevelingen brauwen kritiekloos de opvatting na dat de islam (letterlijk: onderwerping) een vreedzame religie is, ondanks alle bewijzen van het tegendeel en ondanks het feit dat ze nog nooit een koran hebben opengeslagen. Degenen die wel de moeite genomen hebben en die misschien toch wat onaangenaam getroffen zijn door bepaalde soera’s, laten zich in slaap wiegen door de typisch islamitische ‘leugens om bestwil’ (taqiyya).

Zo wordt er beweerd dat de tekst van de koran alleen in het Arabisch begrepen kan worden en dat het Arabisch nu eenmaal een makkelijk mis te verstane barokke en beeldende taal is; dat citaten uit hun verband zijn gerukt; dat de interpretaties niet eenduidig zijn; en zelfs dat moslims die de koran letterlijk nemen maar een kleine minderheid vormen. Met name dit laatste is een gevaarlijke misvatting: vrijwel alle moslims beschouwen de koran als het onvergankelijke woord van Allah en Mohammed als de meest perfecte persoon die ooit geleefd heeft. Een man die in alles moet worden nagevolgd. Aangezien Mohammed een allesbehalve vreedzame voorganger was, is een vreedzame moslim alleen een moslim die de koran en de hadith (nog) niet kent.

In de westerse wereld neemt de appeasement van moslims steeds absurdere vormen aan. Ook nu loopt Engeland weer voorop. Een paar voorbeelden uit de afgelopen maanden:
(a) banken besluiten spaarvarkens uit de etalage te halen om moslims niet te kwetsen;
(b) een medewerkster van British Airways (toevallig van buitenlandse herkomst) wordt naar huis gestuurd omdat zij een ketting met een kruisje om haar nek draagt, tegen de hoofddoeken van moslimemployees wordt geen enkel bezwaar gemaakt;
(c) een schoolhoofd wil de leerlingen tijdens het kerstdiner halal-kip voeren in plaats van de traditionele kalkoen (het plan gaat niet door omdat ouders in opstand komen).

Hier kan men misschien nog wat meewarig om glimlachen, maar om de kruiperige appeasement gebaren van de Europese machthebbers valt al lang niet meer te lachen. Mocht in Nederland een linkse regering aan de macht komen, dan zal ook hier de appeasement aanpak glorie kraaien, met catastrofale gevolgen. PvdA, SP en Groenlinks zijn alle drie voorstander van Turkse toetreding tot de EU; ze hebben geen van drieën een coherent immigratiebeleid; ze zetten vooral in op een softe aanpak van integratie die er in de eerste plaats uit bestaat veel meer geld richting allochtonen te gooien.

De brutalen hebben de halve wereld, luidt een bekend gezegde. Het zal inderdaad niet lang meer duren voor de hondsbrutale moslims de halve wereld beheersen. Hoe meer voer er in de bek van de krokodil geworpen wordt, des te groter groeit hij en des te zekerder is het dat ook wij zullen worden opgegeten.

Dit artikel is ook te vinden op de website Het Vrije Volk.

Binding versus tegenbinding.

Je hoeft niet per se sociologieprofessor te zijn om onzin uit te kramen, maar het helpt wel!

Een boom kent men aan zijn vruchten en een betoog aan zijn conclusie –en van de conclusie van het artikel Zoek binding, maar ook tegenbinding van prof. Kees Schuyt in de Volkskrant van 11/11 komt een walm af als van een doerian. De feitelijke strekking van het artikel is dat Nederland vooral niet krampachtig moet proberen moslims te integreren en dat het vooral religieus tolerant moet blijven. Daarbij worden moslims gemaand om zich tot geweldloze politieke actie te beperken en de overheid om het strafprocesrecht met rust te laten. Gelukkig hebben wij de vrije wetenschapsbeoefening (met als lichtend voorbeeld prof. Schuyt) om de overheid voor fouten te bewaren.

Curieus genoeg weet hij dit over het voetlicht te brengen terwijl hij de islam geen enkele keer en Nederland alleen aan het eind van zijn betoog noemt. [Het christendom wordt wel een keer vermeld –in negatieve zin.] Best knap eigenlijk, behalve dat hij zijn ware bedoelingen verraadt door de VS volstrekt overbodig een trap te verkopen. Daarmee wordt hij ontmaskerd als de zoveelste linkse demagoog die zijn vooroordelen uitvent als ware het wetenschappelijke inzichten.

Laten wij zijn pad eens traceren. Prof. Schuyt meent dat er ten onrechte te veel nadruk wordt gelegd op sociale cohesie gebaseerd op gedeelde waarden en normen als bindmiddel voor de samenleving. Dat is gevaarlijk, want het versterkt het wij-zij gevoel en sluit andersdenkende groepen uit. Men kan beter vertrouwen op andere krachten, sociale instituties die de steunberen van de samenleving vormen: (1) het strafproces; (2) de vrije wetenschapsbeoefening; (3) religieuze tolerantie; (4) geweldloze politieke actie.

Deze steunberen belichamen volgens prof. Schuyt de “vier kernwaarden van de democratie” en kunnen opgevat worden als “de belangrijkste signalen van hoe sterk en levendig een democratie functioneert”. Deze kernwaarden met signaalfunctie lijken willekeurig gekozen door prof. Schuyt. Ik kan zonder veel denkwerk een aantal andere kernwaarden vinden, zoals de gelijkheid van man en vrouw en de vrijheid van meningsuiting (de waarden die iedere linksdrager gaarne wil offeren op het altaar van de religieuze tolerantie).

Ook op de effectiviteit van elk van deze instituties valt naar mijn mening wel wat af te dingen. Het strafproces in de westerse wereld benadeelt de slachtoffers van misdrijven en polariseert daarmee meer dan het verzoent. Een wetenschapsbeoefening die fundamentele misstanden bagatelliseert en uitkomsten van wetenschappelijk onderzoek wegmoffelt om bepaalde groepen in de samenleving niet te stigmatiseren, kan moeilijk vrij worden genoemd. Tolerantie ten aanzien van een intolerante, discriminerende en gewelddadige religie is een dwaasheid zonder weerga. En ten slotte: ik ben een groot voorstander van geweldloze actie, maar het door Schuyt aangedragen voorbeeld (de acties van Gandhi die tot het einde van de Britse Raj leidden) overtuigt mij niet bepaald van de aanbevelenswaardigheid ervan. Zijn bewering dat de dekolonisatie van Brits Indië (enkele miljoenen doden toen een burgeroorlog tussen moslims en hindoes het land uit elkaar deed spatten) “minder bloedig” zou zijn geweest dan de dekolonisatie van Nederlands Indië (enkele duizenden doden door politionele acties) is absurd.

Deze keuze van steunberen is echter noodzakelijk voor het gratuite staaltje America bashing dat volgt: “als een eerlijk rechtsproces niet meer wordt toegestaan aan bepaalde verdachten, als onafhankelijke wetenschappelijke bevindingen opzettelijk worden weggeschoven in eenzijdig gemaakte beleidsrapporten, als een apocalyptisch christelijk fundamentalisme de overhand krijgt boven de aanvaarding van andere meningen en het geweld als conflictoplossend middel vanzelfsprekend geworden is, dan staan de vier signalen allemaal op rood.”

Prof. Schuyt laat zich hier wel erg in de kaart kijken. Ik zal mezelf de ergernis besparen deze onzin te weerleggen, maar als hij een islamitisch land weet aan te wijzen waar deze steunberen de democratie wel naar behoren stutten, ga ik onmiddellijk mijn koffers pakken. Gelukkig voor Nederland staan de signalen hier nog net op groen en worden de burgers “na een paar jaar telkens weer in staat gesteld … opnieuw ‘de verkeerde’ regering te kiezen”. [Net als in Amerika!]

Met zoveel kritiek op zijn wijze van redeneren is het onvermijdelijk dat ik het ook met zijn impliciete conclusie hartgrondig oneens ben, dus: moslims moeten zich aanpassen aan de Nederlandse normen en waarden en het geven van een primaat aan religieuze tolerantie is funest.

Dit artikel is ook verschenen in Het Vrije Volk.

Pechtold's pathetische politiek.

Ik beken: tot voor een paar jaar was ik een D66-stemmer. Ik had weliswaar niet zo’n behoefte aan bestuurlijke vernieuwing, maar het leek me een fatsoenlijke partij. Sociaal en liberaal tegelijk, zonder het arbeideristische van de PvdA of het patserige van de VVD, en met veel aardige en goedwillende mensen in de gelederen.

Nu schaam ik me dood voor mijn domheid. Zelden heb ik een partij zo’n gênante uitverkoop zien houden van zijn principes als D66 gedurende de laatste jaren. Ik ergerde me kapot toen de partijbonzen gedreven door pluchegeilheid in bed kropen met CDA en VVD en datgene om zeep hielpen waar hun voorgangers zich zo enthousiast voor hadden ingezet. Ik ging over mijn nek toen ze keer op keer bakzijl haalden op punten die ze zelf als essentieel bestempelden, maar lekker op hun zachte zetel bleven zitten (omdat ze dan zoveel goeds voor het onderwijs konden doen). En ik slaakte een zucht van opluchting toen ze ten slotte het kabinet lieten struikelen over een kwestie die daarbij vergeleken een futiliteit was. Grootste exponent van onzindelijk D66-denken leek in eerste instantie Tom de Graaf, die zo principieel uit het kabinet stapte toen de gekozen burgemeester werd getorpedeerd en die vervolgens zo onprincipieel een benoeming tot ongekozen burgemeester van Nijmegen accepteerde.

Hij wordt echter in hypocrisie nog ruimschoots voorbijgestreefd door het nieuwe uithangbord Alexander Pechtold. Diens geslijm tegenover allochtonen is te walgelijk voor woorden. Hij weigerde Fatma Koser Kaya, kandidaat-kamerlid van Turkse origine, aan een ‘publiek examen’ te onderwerpen over haar standpunt ten aanzien van de massamoord onder Turkse Armeniërs (die ook zij niet als genocide wil betitelen). Hij werd daarvoor prompt beloond toen Turkse organisaties opriepen massaal op D66 te stemmen, waaraan D66 vermoedelijk de twee zetels te danken heeft die er in de peilingen nog resteren. Pechtold schuimde publiekelijk van drift over de tsunami-uitspraak van Geert Wilders (waarbij het naar ik begrepen heb vooral het gelijkstellen van moslimimmigratie met een natuurverschijnsel was dat hem zo tegen de borst stuitte –ik kan eerlijk gezegd geen passender analogie bedenken). Hij vond Geert’s karakterisatie zo schandalig dat hij hem het liefst zou laten vervolgen (ja, Lexje is een echte democraat).

Met een emotie die je bijna zou geloven slooft Pechtold zich onverdroten uit om de gewelddadigheid en de criminaliteit onder allochtonen te vergoelijken (door te wijzen op hun uitsluiting en achterstelling, het slachtofferdenken dat zo typerend is voor bevlogen links). Hij heeft nog steeds niet door dat de werkloosheid onder (jeugdige) allochtonen eerder het gevolg is van een belabberde of ontbrekende opleiding en een vijandige attitude dan de oorzaak ervan. Welke ook maar enigszins weldenkende werkgever wil er nou zo’n arrogante, halfcriminele VMBO-dropout, die hij bij disfunctioneren niet eens kan ontslaan, in zijn zaak.

Ik heb het helemaal gehad met de nieuwe kampioen politieke correctheid D66 en het uitgestreken smoelwerk van zijn oppergrafdelver. Ik mag hopen dat de Turkse kiezers zich door de recente knieval van de PvdA laten vermurwen en D66 de rug toekeren (of liever nog, dat ze besluiten maar helemaal niet van dit onderdeel van onze anders zo verguisde democratische rechten gebruik te maken).

Dit artikel is ook te vinden op de website Het Vrije Volk.

De verkrachting van Europa.

In geschriften wordt de uitdrukking ‘de verkrachting van Europa’ meestal in overdrachtelijke zin gebruikt. Ik vrees echter dat we hem binnenkort letterlijk kunnen gaan nemen: het aantal verkrachtingen in Europa stijgt schrikbarend. Bijvoorbeeld in Zweden, waar het aantal seksuele geweldsmisdrijven de afgelopen twintig jaar verdrievoudigd is (bij meisjes onder de 15 zelfs verzesvoudigd). Het grootste deel van de daders zijn jonge moslims en het grootste deel van de slachtoffers zijn autochtone meisjes (blanke meisjes dus, maar met racisme heeft het niets te maken volgens de politiek correcten). In Nederland is het al niet anders, maar de linkse goegemeente -sommige (PvdA) politici voorop- wringt zich in allerlei bochten om te voorkomen dat groepsverkrachtingen gepleegd door Marokkanen in de publiciteit komen, om deze bevolkingsgroep niet te ‘stigmatiseren’.

Toen ik pas studeerde, aan het eind van de jaren zestig, hadden we soms ’s avonds college in een naargeestig flatgebouw in een winderige buitenwijk. Als we pech hadden, zaten we in de bus terug naar de binnenstad tussen de buitenlandse schoonmakers die de gebouwen aan kant hielden. Vrouwelijke studenten kregen dan voortdurend schunnige opmerkingen naar het hoofd (die ze gelukkig niet konden verstaan) en werden soms tot in de trein toe achtervolgd door gastarbeiders die een ‘afspraakje’ met ze wilden maken. Ik was toen nog tamelijk naïef en vroeg mij af hoe die lieden in vredesnaam op het idee kwamen dat Nederlandse studentes zich met schoonmakers inlieten. De reden was simpel natuurlijk, voor hen waren het gewoon hoeren (door schaarse kleding konden onze gasten echter niet in verwarring zijn gebracht: alleen hun handen en gezicht waren zichtbaar).

Het is hun cultuur, werd ons toentertijd wijsgemaakt. Ze moeten eerst wennen aan de manier waarop mannen en vrouwen in Nederland met elkaar omgaan. Vijfendertig jaar later hebben ze (zelfs degenen die hier geboren en getogen zijn) dat blijkbaar nog steeds niet geleerd. Nog altijd worden vrouwen en meisjes op straat en in het openbaar vervoer lastig gevallen en beledigd, alleen nu in het Nederlands. Niet omdat de daders niet weten dat de vrouwen die ze belagen niet de gewoonte hebben voor een paar euro hun benen uit elkaar te doen, maar omdat hun godsdienst hen voorhoudt dat alle autochtone vrouwen hoeren zijn en als zodanig behandeld mogen worden.

Niet alleen vergoelijkt de islam de verkrachting van ‘ongelovige’ vrouwen, sommige geestelijken sporen jongeren er zelfs toe aan. De Australische mufti Sjeik Taj Din al-Hilaly baarde laatst nogal wat opzien met een preek waarin de volgende onthullende uitspraken voorkwamen.

"Those atheists, people of the book [Christians and Jews], where will they end up? In Surfers Paradise? On the Gold Coast? Where will they end up? In hell and not part-time, for eternity. They are the worst in God’s creation."

"When it comes to adultery, it’s 90 percent the woman’s responsibility. Why? Because a woman owns the weapon of seduction. It’s she who takes off her clothes, shortens them, flirts, puts on make-up and powder and takes to the streets, God protect us, dallying. It’s she who shortens, raises and lowers. Then, it’s a look, a smile, a conversation, a greeting, a talk, a date, a meeting, a crime, then Long Bay jail. Then you get a judge, who has no mercy, and he gives you 65 years."

"But when it comes to this disaster, who started it? In his literature, writer al-Rafee says, if I came across a rape crime, I would discipline the man and order that the woman be jailed for life. Why would you do this, Rafee? He said because if she had not left the meat uncovered, the cat wouldn’t have snatched it."

"If you get a kilo of meat, and you don’t put it in the fridge or in the pot or in the kitchen but you leave it on a plate in the backyard, and then you have a fight with the neighbour because his cats eat the meat, you’re crazy. Isn’t this true?"

"If you take uncovered meat and put it on the street, on the pavement, in a garden, in a park, or in the backyard, without a cover and the cats eat it, then whose fault will it be, the cats, or the uncovered meat’s? The uncovered meat is the disaster. If the meat was covered the cats wouldn’t roam around it. If the meat is inside the fridge, they won’t get it."

"If the woman is in her boudoir, in her house and if she’s wearing the veil and if she shows modesty, disasters don’t happen."

"Satan sees women as half his soldiers. You’re my messenger in necessity, Satan tells women you‘re my weapon to bring down any stubborn man. There are men that I fail with. But you’re the best of my weapons."

"…The woman was behind Satan playing a role when she disobeyed God and went out all dolled up and unveiled and made of herself palatable food that rakes and perverts would race for. She was the reason behind this sin taking place."

De straf van 65 jaar, waaraan hij refereerde, was opgelegd aan de leider van een groep Libanese jongens die in Sidney een aantal brute groepsverkrachtingen hadden gepleegd. Men had dus de slachtoffers levenslang in het gevang moeten gooien.

In Australië zijn de politici hier echt kwaad over geworden, al moet ik nog zien dat ze deze achterlijke geestelijke eindelijk eens het land uitflikkeren. De sjeik zag in ieder geval wel een bui hangen, want bij zijn verdediging vergeleek hij zichzelf met Paus Benedictus, die ook alleen maar de woorden van een ‘ervaringsdeskundige’ had aangehaald. Anders dan de paus distantieerde hij zich echter niet van het citaat. Dat kon hij ook moeilijk, want zijn fulminaties waren regelrecht gebaseerd op passages uit de koran en de hadith en voor het verkondigen daarvan wordt hij juist betaald.

Nu had sjeik al-Hilaly wel vaker opzien gebaard door zijn opruiende uitspraken (o.a. over joden), maar niettemin kreeg hij enkele jaren geleden een vaste verblijfsvergunning, dankzij Labor politici die naar de stemmen van de moslims in hun district hengelden. Waarmee maar weer eens bewezen is dat politici werkelijk tot alles bereid zijn voor electoraal gewin.

Een groot deel van de verkrachtingen door moslims zijn groepsverkrachtingen. Groepsverkrachtingen zijn een interessant fenomeen. Alle ‘excuses’ die voor individuele verkrachtingen worden aangevoerd (seksuele stoornis, ongelukkige jeugd, een ‘misverstand’) gaan hier niet op. Een groepsverkrachting is een puur haatmisdrijf. Sommige auteurs beschouwen de (groeps)verkrachting als een bewuste tactiek om de autochtone bevolking te demoraliseren en ertoe te bewegen de islamitische kuisheidsvoorschriften over te nemen (m.a.w. als je niet verkracht wilt worden, bedek je dan). Het Nederlandse antwoord op dergelijke misdrijven is altijd weer hetzelfde slappe geitenwollensokkengelul (voorlichting, hulp voor de daders, MTV van de buis). Het is te hopen dat de Nederlandse politici ook eens flink kwaad worden op geestelijken die verkrachters (en andere geweldplegers) verdedigen -voor de Nederlandse bevolking dat doet.

Ik ben blij dat ik geen dochters heb.

Dit artikel is ook te vinden op de website Het Vrije Volk.

De demografische nachtmerrie.

Het officiële percentage moslims in de Nederlandse samenleving ligt rond de 5%. Onder basisschoolleerlingen is het percentage al bijna het dubbele. Deze percentages zullen de komende jaren schrikbarend snel toenemen. Reken maar na:

(1) Moslims krijgen gemiddeld ruim twee keer zoveel kinderen als de autochtone bevolking (autochtonen in Europa krijgen gemiddeld 1,4 tot 1,9 kinderen per vrouw, bij moslims ligt dit tussen de 3,5 en 3,9 kinderen).

(2) Het overgrote deel van de moslims (sommige onderzoeken spreken van meer dan 75%) haalt een huwelijkspartner uit het land van herkomst. Hierdoor worden alle integratiepogingen telkens opnieuw tenietgedaan.

De ellende wordt nog verergerd door een fenomeen dat momenteel opgeld doet in Denemarken, maar ook hier niet lang meer op zich zal laten wachten: stiekeme polygamie. Een moslimman haalt een echtgenote uit het land van herkomst, leeft een tijdje met haar, krijgt een paar kinderen en scheidt dan volgens de Deense wet. Hij spreekt echter niet de islamitische verstotingsformule uit en blijft dus volgens de sharia met haar gehuwd. In de meeste gevallen krijgt de vrouw een woning en uitkering op kosten van de Deense belastingbetaler. De man trouwt daarna volgens hetzelfde stramien met vrouwen twee, drie en vier en blijft vrolijk kinderen maken. Ik denkt dat in dit geval moslims het jammer vinden dat een moslimvrouw niet hetzelfde kan doen.

Een zorgwekkende nieuwe ontwikkeling is wat het CBS ‘het vergiet van België’ noemt:
Sinds Nederland in 2004 de leeftijdsgrens voor huwelijksmigranten verhoogde van 18 naar 21 jaar en de inkomenseis opschroefde van 70 naar 120 procent van het minimumloon, ontdekt een groeiend aantal Nederlanders de zogeheten België-route. Die houdt in dat een Nederlands staatsburger zich vestigt in België, dat minder strenge immigratie-eisen heeft. De buitenlandse partner kan daar op vertoon van een paspoort en een trouwakte een verblijfskaart krijgen. Na zes maanden komt de partner op grond van het vrije verkeer van personen in de Europese Unie als EU-ingezetene in aanmerking voor een verblijfsvergunning in Nederland. Vermoedelijk zal het aantal zogeheten gezinsvormers dat gebruik maakt van de België-route toenemen door de sinds maart verplichte inburgering in het land van herkomst. De strenge eisen zorgden ervoor dat het aantal aanvragen van verblijfsvergunningen voor partners daalde. Naar nu blijkt, blijven de huwelijksmigranten via België binnendruppelen.

Als gevolg van bovenstaande ontwikkelingen kan men veilig aannemen dat het percentage moslims in iedere generatie zal verviervoudigen. Daar komt het volgende nog bij:

(3) Het merendeel van de illegalen in ons land zijn moslims. Niemand weet precies hoeveel illegalen er in ons land leven, maar het zouden er wel eens honderdduizenden kunnen zijn.

(4) Het overgrote deel van de asielzoekers zijn moslims (o.a. alle grote contingenten: Afghanen, Iraniërs, Irakezen en Somaliërs). Van bijvoorbeeld de Somaliërs is bekend dat zij op grote schaal liegen en bedriegen om aan een verblijfsvergunning komen en onder valse voorwendselen andere Somaliërs naar ons land halen. Zelfs als het authentieke asielzoekers betreft, dan werden zij in vele gevallen vervolgd om hun extreem fundamentalistische ideeën, die zelfs hun eigen verre van democratische regeringen te bar waren, en vormen ze groot gevaar voor onze samenleving.

(5) De toetreding van Turkije tot de EU zal een enorme stroom van economische gelukzoekers naar Europa op gang brengen. Volgens sommige studies overweegt 25% van de Turkse bevolking (niet het meest ontwikkelde deel) na toetreding te verkassen. Die vestigen zich heus niet in Polen of Griekenland, maar trekken massaal onze kant op. Bovendien is er geen enkele reden om aan te nemen dat de Turken niet zullen doen wat in Roemenië nu al op grote schaal geschiedt: het geven van paspoorten aan leden van etnisch verwante volken (in het geval van Roemenië zijn dit de de Moldaviërs, bij de Turken zal het gaan om de Turkstalige volken van Centraal-Azië).

(6) De emigratie van autochtone Nederlanders zal sterk toenemen. Bij het ‘verzwarten’ van scholen en wijken heeft men kunnen constateren dat autochtonen ‘plaats maken’ zodra het percentage allochtonen een bepaalde grens (die volgens mijn eigen ervaringen ergens tussen de 30 en 40% ligt) overschrijdt. Nu is het gemakkelijker je wijk dan je land te verlaten, maar ik twijfel er niet aan dat vele Nederlanders de wijk zullen (willen) nemen, al kan men zich afvragen waar ze dan nog naartoe kunnen zonder dezelfde problemen te ontmoeten.

Al deze ontwikkelingen leiden ertoe dat Nederland zonder enige twijfel binnen een afzienbare tijd een moslimmeerderheid zal hebben. De meeste linkse partijen zijn hier blind voor, of schijnen het niet als een afschrikwekkend perspectief te beschouwen, maar ik vind het onacceptabel. Om dit doemscenario geen werkelijkheid te laten worden, zijn er drastische maatregelen nodig:

(1) Beperken kinderbijslag tot twee kinderen.
(2) Tegengaan huwelijksmigratie (toestaan van maximaal 1 buitenlandse partner; nog strenger inburgeringsbeleid; de ‘importeur’ verantwoordelijk maken voor het onderhoud van de partner zolang deze in Nederland verkeert, etc.)
(3) Tegengaan illegaal verblijf (illegaal verblijf strafbaar maken; strengere straffen voor misdadige illegalen; strengere straffen voor hulp aan illegalen; deportatie van alle aangetroffen illegalen, etc.).
(4) Aanpassen asielrecht (opstellen lijst van veilige landen; visumplicht voor landen waaruit veel ‘economische vluchtelingen’ komen; terugsturen asielzoekers zonder papieren; beperking beroepsmogelijkheden en vooral geen generaal pardon).
(5) Een resoluut nee tegen de toetreding van Turkije tot de EU en het verlaten van de EU als Turkije toch lid wordt.

Bij de linkse partijen zal men voor deze maatregelen weinig steun vinden. Integendeel: deze partijen zijn de grootste enablers van massale moslimimmigratie geweest. Gedeeltelijk vanuit ideologische motieven (het opkomen voor de zwakken in de samenleving), maar gedeeltelijk ook vanuit platvloerse electorale overwegingen: moslims stemmen vrijwel zonder uitzondering links. Ze kunnen de PvdA aan een meerderheid helpen en D66 van de ondergang redden (Alexander Pechtold etaleerde niet voor niets zoveel verontwaardiging over de uitspraken van Geert Wilders over de ‘tsunami’ van moslims die op ons afkomt). Ook de centrumpartijen hebben boter op hun hoofd: de liberale hang naar profijt en laisser faire mentaliteit en de christelijke behoefte hun andersdenkende naasten te beminnen, hebben er eveneens toe bijgedragen dat het zover is gekomen. Bovendien zijn al deze partijen verbijsterend naïef wat betreft het aanpassingsvermogen en vooral de aanpassingsbereidheid van de doorsnee moslim. ['Progressieve' katholieken mogen op dat punt wel eens wat beter naar hun eigen paus luisteren!]

Het is intriest dat kiezers zo zelfzuchtig en kort van memorie zijn dat er vier jaar na de moord op Pim Fortuijn en twee jaar na de moord op Theo van Gogh in de verkiezingscampagnes van de meeste partijen geen enkele aandacht meer is voor de problemen van integratie en immigratie. [Ook in het buitenland is dit opgevallen.]

Ik heb persoonlijk weinig op met de rechts-liberale trekjes in het verkiezingsprogramma van Geert Wilders (afschaffen van het minimumloon, algehele belastingverlaging, behoud hypotheekaftrek, verhogen maximumsnelheid, e.d.) en voor mijn eigen portemonnee zou het ongetwijfeld beter zijn als links aan de macht komt, maar wat het zwaarst is, moet het zwaarst wegen. Geert Wilders is de enige die de moed heeft de gevaren van de toevloed van moslims aan de kaak te stellen en de maatregelen te nemen die nodig zijn om het tij te keren. Alleen al daarom verdient hij onze steun.

Is de PVV een one issue party? Ja zeker, maar deze issue is wel degene die de toekomst van Nederland het meest zal bepalen, meer dan economische groei, het delen van macht en inkomen, of de degradatie van het milieu. Is een stem op Geert Wilders een proteststem? Absoluut, maar het is een protest dat dringend nodig is. Het point of no return wat betreft de immigratie van moslims is niet ver meer. Zoals het electoraal succes van Pim Fortuijn de grote partijen heeft wakker geschud wat betreft de noodzaak van een strenger integratiebeleid, zo zal een electoraal succes van Geert Wilders de grote partijen hopelijk wakker schudden wat betreft de noodzaak van een strenger immigratiebeleid.

Dit artikel is tevens gepubliceerd op de website Het Vrije Volk, waar ook verder vele interessante polemieken te vinden zijn.

De Armeense genocide als splijtzwam.

Hoeveel Armeniërs er in de periode 1915-1916 (en de decennia daarvoor) precies zijn afgeslacht, zullen we wel nooit weten. De schat-tingen variëren van ca. 700.000 tot meer dan 1,5 miljoen. Dat er een genocide heeft plaatsgevonden, staat echter buiten kijf: de Armeniërs zijn als volk in Turkije volkomen uitgeroeid. Waarom ze vermoord werden, is ook bekend: religieus en nationalistisch fanatisme (onder de leuze Turkije voor de Turken). De Armeniërs zijn christenen en stonden in de Eerste Wereldoorlog aan de kant van Rusland. Door wie deze genocide werd uitgevoerd, is al evenmin een geheim: het Turkse leger en zijn handlangers (waaronder speciaal voor dit doel vrijgelaten misdadigers en Koerdische hulptroepen). [Zie een Nederlandse aanklacht uit die tijd en een recent artikel van Dr. T. Zwaan.]

De Armeense genocide stond niet op zichzelf, maar was onderdeel van een campagne van etnische zuivering, waarvan ook de eveneens christelijke Pontische Grieken (schattingen over het aantal Griekse doden lopen uiteen van 350.000 tot bijna een miljoen) en Assyriërs slachtoffer werden. Deze volken werden ofwel uitgeroeid, ofwel verdreven. Het ging bij de zuivering niet uitsluitend om religie: de islamitische Koerden waren als volgende aan de beurt (en worden nog steeds vervolgd), evenals (in iets mindere mate) de Arabieren. Ook in Griekenland vond in deze periode een etnische zuivering plaats en werden de resterende Turken verdreven, maar dat ging niet gepaard met grootscheepse moordpartijen. [Zie het ooggetuigenverslag van de Amerikaanse consul George Horton.]

De laatste grote massaslachting werd in 1922 aangericht in Smyrna (het huidige Izmir) en kostte minstens 100.000 Grieken en Armeniërs het leven. De westerse machten, die met meer dan 20 schepen voor de kust lagen, weigerden in te grijpen. Ook toen prevaleerden strategische en economische belangen over het redden van mensenlevens. [De Amerikaanse president George Bush is om precies dezelfde redenen voorstander van de aansluiting van Turkije bij de EU!]

Dit zijn feiten die iedereen die zich met de recente Turkse geschiedenis heeft beziggehouden genoegzaam kent, behalve blijkbaar de Turken zelf. Ze weten het niet (want de Turkse geschiedenislessen reppen er niet over en schrijvers die de genocide erkennen worden monddood gemaakt), of ze willen het niet weten. Tot degenen die geen gebrek aan kennis kunnen aanvoeren, maar deze schandvlek op het Turkse blazoen niettemin halsstarrig blijven ontkennen, behoren de drie kandidaat-kamerleden van Turkse herkomst, die onlangs door de PvdA en het CDA van de kieslijsten voor de Tweede Kamer zijn gehaald.

Ze moeten uiteraard helemaal zelf weten wat ze al dan niet willen geloven, maar indien ze een plaats in het Nederlandse parlement ambiëren, verandert de zaak. Een Nederlandse volksvertegenwoordiger wordt geacht het Nederlandse volk te vertegenwoordigen, niet het Turkse volk. De reputatie van de Turkse natie dient hem koud te laten. Kandidaat-kamerleden die fundamentele uitgangspunten van hun partij weigeren te onderschrijven, hebben in de Tweede Kamer niets te zoeken. De nummer twee op de PvdA-lijst, Nebahat Albayrak, daar neergepoot om stemmen van allochtonen te trekken, haastte zich dan ook om duidelijk te maken dat zij het partijstandpunt wél onderschrijft (nou ja, op ‘genuanceerde wijze’).

Ondanks deze ferme reactie was er in beide partijen een overmaat aan begrip voor de ‘complexiteit van de situatie’. Merkwaardig. Zou een kandidaat-kamerlid van Duitse herkomst de holocaust in twijfel trekken, dan zou er van begrip voor de complexiteit van de situatie geen sprake zijn. Deze zou niet alleen van de lijst voor de Tweede Kamer worden geschrapt, maar ook uit de partij worden geschopt (hetgeen bij de dissidente Turken absoluut niet het geval is). Er is geen enkel verschil tussen de behandeling van de Armeniërs en Grieken door de Turken en de behandeling van de joden en zigeuners door de Duitsers, behalve dat laatstgenoemden de vernietiging van de door hen verachte volken efficiënter hebben aangepakt en hun schuld uitentreuren hebben beleden.

De Turken in Nederland zijn boos dat de Turkse eer besmeurd is en dat men naar het verleden in plaats van naar de toekomst kijkt. Turkse studenten protesteerden met plakband over de mond –qua symboliek misselijk en misplaatst- en dreigden PvdA en CDA hun stemmen te onthouden. Ze wilden de programma’s van de andere partijen navlooien om te kijken of die wat flexibeler zijn in hun verontwaardiging over de schending van mensenrechten en op grond van hun bevindingen een stemadvies geven. Sommige Turken dreigden zelfs helemaal niet meer te gaan stemmen, hetgeen de meeste autochtone Nederlanders niet werkelijk zal verdrieten. Het CDA heeft gelukkig vrij laconiek op deze dreigementen gereageerd en liet zich niet chanteren.

Terwijl het aanvankelijk leek dat ook de PvdA een principieel standpunt zou blijven innemen, is het inmiddels duidelijk geworden hoeveel deze partij eraan gelegen is de Turkse stemmen (goed voor een zetel of twee) niet te verliezen. In het kader van een ‘charme-offensief’ werden vertegenwoordigers van de Turkse media uitgenodigd om aan te horen dat "het woord genocide in Nederland [te] makkelijk gebruikt wordt"; dat de PvdA weliswaar 'de moord blijft veroordelen , maar zorgvuldig wil zijn met het begrip genocide'; en dat Wouter Bos het woord genocide voortaan dan ook niet meer in de mond zal nemen, maar zal spreken over de ‘Armeense kwestie’. [Bravo, Wouter, de bokaal voor principeloze kontkruiperij gaat naar jou.]

Het zou de overige partijen tot eer hebben gestrekt als ze onomwonden duidelijk hadden gemaakt dat zij het standpunt van het CDA met betrekking tot de Armeense kwestie volledig onderschrijven, maar dat hebben zij niet gedaan. Integendeel, met name D66 bleek opvallend begripvol in deze zaak, met het gevolg dat Turkse organisaties Turkse Nederlanders hebben opgeroepen massaal op deze partij te stemmen. Of liever gezegd: hun voorkeurstem uit te brengen op de Turkse kandidate (Fatma Koser Kaya) op de D66-lijst. Hoe zij zich precies tot de Armeense kwestie verhoudt blijft voor veel potentiële D66-stemmers in nevelen gehuld, want partijleider Alexander Pechtold weigert haar aan een ‘publiek examen’ te onderwerpen. De Turkse stemmen zouden deze partij, die tot ondergang gedoemd leek, dan ook wel eens kunnen gaan redden.

De ‘genuanceerde visie’ van Fatma Koser Kaya op de Armeense kwestie (die weinig afwijkt van die van Nehabat Albayrak) is te vinden op haar website. Zij houdt staande dat er alleen sprake was van burgeroorlogen, waarbij helaas gemoord werd: “Heel veel gemoord. Over en weer, trouwens.” [Nou nee, mevrouw Kaya: het moorden gebeurde wel heel eenzijdig.] Ze erkent dat er honderdduizenden Armeniërs “afgeslacht” werden, maar “wat er precies gebeurd is tijdens de val van het Ottomaanse Rijk, wie daarvoor de verantwoordelijkheid heeft gedragen, en hoe die gebeurtenissen moeten worden gekwalificeerd”, daarover moet nog een “volwassen en wetenschappelijk debat” worden gevoerd. [Alsof we deze feiten al niet lang kennen en we al niet lang weten dat het een doodordinaire genocide was.] Ze vindt het oneerlijk dat politici van Turkse afkomst wel naar hun visie op de Armeense kwestie wordt gevraagd en Nederlandse politici niet naar hun visie op de naoorlogse gebeurtenissen in Nederlands-Indië. [Wil ook zij soms beweren dat hier een genocide heeft plaatsgevonden, zoals een aantal van haar Turkse medestanders koppig blijft volhouden?] Zij eindigt haar verdediging met de verzuchting: “Trouwens, als je dan tóch het debat over 1915 wilt aangaan: waarom wordt niet-Turkse kandidaten niet dezelfde vraag gesteld? Doet het er soms toe wat je afkomst is als het gaat om een beoordeling van historische gebeurtenissen? Wat nu als een autochtone Nederlandse politicus de Armeense genocide zou ontkennen? Wordt hij dan óók van de kieslijst geschrapt?” [Wat het laatste betreft: ik denk van wel, mevrouw Kaya.]

Dit treurige chapiter in de vaderlandse politiek onderstreept weer eens een van de fundamentele problemen bij de integratie van vreemdelingen in ons land. De overheid heeft tot op heden schandalig lage eisen gesteld aan immigranten die het Nederlandse staatsburgerschap willen verwerven. Als gevolg daarvan is ons land vergeven van de ‘Nederlanders’ die het Nederlanderschap alleen hebben aangevraagd om hun aanspraken op sociale voorzieningen veilig te stellen en waarvan de loyaliteit nog volledig bij het oude vaderland ligt. Het merendeel mag zich in een dubbele nationaliteit verheugen, wat in feite betekent dat ze slechts halve Nederlanders zijn. Ik juich het alleen maar toe als dergelijke halve Nederlanders zouden besluiten het actieve kiesrecht niet uit te oefenen. Tevens ben ik van mening dat mensen met een dubbele nationaliteit het passieve kiesrecht (het recht zich in vertegenwoordigende lichamen te laten kiezen) moet worden ontnomen. Representanten van Turkije en Marokko horen in ons parlement niet thuis.

Het dilemma van Geert Wilders.

Zoals zovele Nederlanders weet ik nog niet hoe ik ga stemmen. Daarom heb ik zowel de Stemwijzer als het Kieskompas geraadpleegd. Ze verschillen in opzet en in uitwerking en kwamen dan ook tot verrassend andere conclusies: volgens de Stemwijzer moest mijn stem naar de PVV gaan, het Kieskompas meende mij daarentegen bij de SGP onder te kunnen brengen. Deze tegenstrijdigheid is natuurlijk het gevolg van de zwakheden van dergelijke instrumenten. Tal van onderwerpen die voor mijn keuze van belang zijn, komen niet aan de orde en de stellingen snijden kwesties aan die niet alle van even groot belang zijn. [Naar mijn mening is de toetreding van Turkije tot de EU een heel wat gewichtiger onderwerp dan een rookverbod in de horeca, of gratis schoolboeken.] Bij de Stemwijzer kan men aangeven welke thema’s het zwaarst moeten wegen (nuttig), bij het Kieskompas hoe men over de lijsttrekkers denkt (minder nuttig dan het op het eerste gezicht lijkt, want echte debielen of schurken zijn er toch niet bij).

Het kwam mij aanvankelijk uiterst vreemd voor dat ik, een atheïst die het feminisme een warm hart toedraagt, bij de SGP wordt ingedeeld, maar aangezien het geloof en de positie van de vrouw bij de vragen niet aan de orde kwamen, is het bij nader inzien toch niet zo merkwaardig. De SGP combineert een harde lijn m.b.t. immigratie en criminaliteit met een sociaal gezicht en lardeert dit alles met een gezonde dosis Eurosceptisme. Aantrekkelijk voor een grote groep mensen. Natuurlijk zal ik nooit op deze partij stemmen, maar het Kieskompas legt wel een dilemma bloot. Het dilemma dat Geert Wilders de das om zal doen.

Het stemgedrag van de meeste mensen wordt bepaald door eigenbelang, niet door het algemeen belang en zeker niet door een algemeen belang dat men pas kan onderkennen door ver in de toekomst te kijken. Na jaren van nullijnen denken met name de kleinverdieners vooral aan wat er straks in de eigen portemonnee zal vloeien. Geert Wilders heeft zich te veel aan Pim Fortuyn gespiegeld, die de economisch minder succesvollen ook niet echt was toegedaan, maar ermee wegkwam door zijn charisma. Geert heeft dat charisma niet en de tijden zijn veranderd. Op het gebied van de sociale politiek is hij nog altijd een typische VVD-er, maar de typische VVD-aanhang zal in meerderheid niet op hem stemmen -zolang Rita Verdonk de partij trouw blijft tenminste. Zijn natuurlijke achterban heeft hij door zijn opstelling op het gebied van sociaal beleid en zorg van zich vervreemd. Die wil huursubsidie, bescherming tegen ontslag, hogere uitkeringen e.d. en stemt dus op de SP. Of misschien zelfs op de PvdA, ook al is dat een uitgesproken allochtonenvriendelijke partij die de toestroom van immigranten (waar deze mensen de meeste last van hebben) zeker niet zal inperken.

Nederland heeft behoefte aan een nieuwe volkspartij die de sociale agenda van de SP combineert met het integratie-, veiligheids- en buitenlands beleid van de PVV.

Bravo Paus Benedictus!

De paus en ik.

Ik heb weinig op met religie. Ik beschouw het als een kruk met behulp waarvan mensen die zwak van geest zijn door het leven strompelen. De religie die me nog het minst stoort is het boeddhisme, die de weg naar het heil in het innerlijk van de mens zelf zoekt, niet in genade van boven. Het moderne christendom heeft goede kanten, maar naar mijn smaak is het te vergevingsgezind, te inschikkelijk en te meedogend. De religie die me het meest met afkeer vervuld is de islam. Voor islamieten ben ik niet alleen als westerling een minderwaardig wezen, maar bovendien als atheïst het toppunt van verdorvenheid. Ik maak me echt geen illusies over het lot dat mij in een door moslims gedomineerde samenleving te wachten staat.

Ik mag dan wel atheïst zijn (zoals mijn familie sinds drie generaties), maar ik hecht ook aan tradities en zo moet ik in navolging van Oriana Fallaci toegeven dat ik een cultureel-christelijke atheïst ben. Ik kan niet ontkennen dat gedurende zo’n 50 generaties mijn voorouders christenen zijn geweest, eerst rooms-katholiek, later Nederlands-hervormd. En ik kan ook niet ontkennen dat ik door die christelijke traditie mede gevormd ben.

Ik heb een grote bewondering voor Romaanse architectuur en ik ben tijdens vakanties dan ook veelvuldig in kerken aan te treffen (seculiere Romaanse bouwwerken zijn er nauwelijks). In die kerken drukte ik regelmatig de voetsporen van Paus Johannes Paulus II (die man is echt overal geweest), maar met hem heb ik nooit veel opgehad. Deze onverschilligheid veranderde met het aantreden van Paus Benedictus XVI. Mijn eerste reactie op de aankondiging van zijn verkiezing was een hartgrondig “oh, nee toch”, maar toen hij voor de eerste maal op het balkon verscheen, was ik onmiddellijk gefascineerd. Hij leek helemaal niet op de ‘Panzerkardinal’ of de ‘Rottweiler van God’ uit de berichtgeving.

Sindsdien heb ik steeds meer waardering voor de man gekregen. Volgens iedereen die hem kent is hij niet alleen buitengewoon intelligent, maar ook hoffelijk, hulpvaardig en bescheiden. Hij houdt van kunst en muziek. Hij heeft gevoel voor humor. Hij kan wat hij te zeggen heeft wondermooi onder woorden brengen en wel zo dat iedereen het kan begrijpen. En het belangrijkste van alles: hij praktiseert wat hij preekt.

Ofschoon mijn opvattingen over ethische kwesties vrijwel altijd diametraal tegenover die van Paus Benedictus staan, moet ik hem op het gebied van de interne kerkpolitiek op veel punten gelijk geven. Zo begrijp ik de katholieken niet die zo nodig gehuwde mannen, vrouwen en homoseksuelen in het priesterambt willen zien en de invloed van leken willen vergroten. Waarom zou men de katholieke kerk veranderen in een kloon van een kerk die allang bestaat: de anglicaanse kerk. Dat iemand een 2000 jaar oude traditie wil beschermen tegen de waan van de dag, kan ik best billijken. Zolang hij zijn opvattingen niet opdringt aan niet-katholieken, heb ik er geen enkel probleem mee.

De paus en de islam.

De denkbeelden van Paus Benedictus liggen in het seculaire Westen sterk onder vuur, niet alleen vanuit de ‘linkse kerk’, maar ook vanuit de zogenaamde ‘liberale katholieken’ (waarvan ik me dikwijls afvraag waarom ze zich überhaupt nog katholiek noemen). Merkwaardigerwijs lopen dezelfde personen over van begrip als het om moslims gaat, die niet alleen dikwijls dezelfde waarden verdedigen, maar opvattingen die nog veel reactionairder zijn. Deze 'jihad enablers' vinden dat men de religieuze gevoelens van moslims niet mag kwetsen, maar ze hebben er geen enkel probleem mee om christenen op hun ziel te trappen. Het schijnt ze niet overmatig te beroeren dat hun progressieve geestverwanten in islamitische landen aangevallen, vervolgd, in de gevangenis geworpen en vermoord worden en dat ze zelf in een islamitische heilstaat waarschijnlijk als eersten achter het prikkeldraad zullen verdwijnen. [Een voorbeeld van een progressieve moslim die niet de vertroebelde blik heeft van de westerse geweldsapologeten is Farid Ghadry, voorzitter van de Syrische Reform Partij.]

Het valt niet te ontkennen dat er punten van overeenkomst zijn tussen de islam en het katholicisme, die bij sommige gelegenheden, zoals een recente VN conferentie over bevolkingspolitiek, duidelijk naar voren komen. Daar ben ik niet blij mee. In het verleden koesterde ik de vrees dat er op grond van deze overeenkomsten een ‘unholy alliance’ zou kunnen ontstaan tussen katholieken en moslims. Ik zie liever de katholieken als bondgenoten van de seculieren in de strijd tegen de islam, dan de katholieken als bondgenoten van de islamieten in de strijd tegen de seculieren. Gelukkig heeft Paus Benedictus me duidelijk gemaakt welke onoverbrugbare verschillen (bijvoorbeeld ten aanzien van het gebruik van geweld voor religieuze doeleinden en het geloof in de 'rede') er bestaan tussen het moderne katholicisme en de islam. De islamitische opvattingen daaromtrent Middeleeuws noemen, is een belediging voor de Middeleeuwen!

Met het aantreden van Paus Benedictus is er een nieuwe wind gaan waaien in het Vaticaan. Qua dogmatisme ontlopen de communistische en de islamitische ideologie elkaar niet veel, maar waar Johannes Paulus II zich een onverzoenlijke vijand van het communisme toonde, was hij ten aanzien van de islam veel te goedgelovig. De mea culpa’s die hem in de mond bestorven waren, gaven bepaald niet het goede signaal af tegenover een godsdienst wiens voornaamste doel het nog altijd is om alle ongelovigen te bekeren, goedschiks of kwaadschiks. De Vaticaanse diplomaten onder leiding van de (gelukkig met pensioen gestuurde) staatssecretaris kardinaal Angelo Sodano en de (gelukkig overgeplaatste) islamkenner aartsbisschop Michael Fitzgerald zijn de afgelopen jaren alleen maar beducht geweest om islamieten, zelfs de meest radicale en vijandige, vooral niet voor het hoofd te stoten. Natuurlijk hadden zij een nobel doel: de bescherming van de bedreigde christelijke minderheden in islamitische landen, maar een dergelijke 'diplomatieke' (eufemisme voor laffe) houding keert zich uiteindelijk altijd tegen jezelf.

Zo niet Paus Benedictus. Politieke correctheid interesseert hem niet, hij zegt gewoon waar het op staat. De obligate getuigenissen van ‘respect’ voor de islam ontbreken niet (hij kan moeilijk tegen het standpunt van het Tweede Vaticaans Concilie ingaan), maar hij schroomt niet uitspraken te doen die bij moslims mogelijk niet goed vallen. Als kardinaal toonde hij zich een tegenstander van de toetreding van Turkije tot de EU, waar het een wezensvreemd element zou zijn. Hij is van mening dat er in de relaties tussen christendom en islam sprake dient te zijn van reciprociteit: christenen dienen in islamitische landen dezelfde rechten te hebben als moslims genieten in christelijke landen. [Een veelgenoemd voorbeeld van het tegendeel is het volgende: Saoedi-Arabië spendeert tientallen miljoenen euro’s aan de bouw van de grootste moskee van Europa pal naast het Vaticaan, terwijl christenen in Saoedi-Arabië geen enkele kerk mogen bouwen, geen bijbel mogen bezitten en praktisch gevangenen zijn binnen hun compounds.]

Recentelijk heeft een rede van de paus voor de faculteit van de Universiteit van Regensburg veel stof doen opwaaien. Daarin behandelde hij de relatie tussen godsdienst en rede, die in het moderne christendom vanzelfsprekend is, maar in de islam ontbreekt. Hij citeerde daarin Manuel II Paleologus, een 14e eeuwse Byzantijnse keizer die weinig fraais kon ontwaren in het nieuwe dat de islam had gebracht (wat niet zo verwonderlijk is, want zijn rijk werd constant door agressieve islamieten bedreigd). Zijn conclusie was dat het gebruik van geweld ter verbreiding van het geloof tegen de wil van God is, een conclusie die Benedictus onderschreef. Of hij het ook met de kwalificatie van de islam als slecht en onmenselijk eens was, liet hij tijdens deze rede naar de mening van sommigen iets te veel in het midden. Dit feit is door onverantwoordelijke westerse media opgepikt en met ophitsende zinsneden als "Pope slams Islam" de wereld in geslingerd. [Volledige tekst, Enkele reacties in de pers en De dubieuze rol van de BBC en andere Engelstalige media.]

De reacties waren voorspelbaar: scheldpartijen, bedreigingen, aanvallen op kerken en zelfs de moord op een non. Uitbarstingen van verbaal en fysiek geweld dus. De logica van deze in hun gevoelens gekwetste gelovigen kan men als volgt samenvatten: 'Iedere suggestie dat de islam (of Mohammed) gewelddadig zou zijn, is een schandalige provocatie. Daar zijn wij boos over. Zo boos dat het onvermijdelijk is dat wij gewelddadig worden. Onze gewelddadigheid is dus jullie schuld.' De reacties van de Westerse media volgden aanvankelijk het bekende treurige patroon: 'Natuurlijk geldt de vrijheid van meningsuiting ook voor Paus Benedictus, maar zijn uitspraken zijn dom. Had er dan niemand van tevoren naar de tekst gekeken en hem duidelijk gemaakt dat die aanstootgevende passages eruit moesten? Men weet toch hoe gespannen de situatie is.' De westerse politici, met uitzondering van Angela Merkel (de enige kerel in de EU!) hielden angstvallig hun mond.

Gelukkig heeft Paus Benedictus geen bakzijl gehaald. Hij heeft weliswaar ‘diepe spijt’ betuigd (volgens sommigen een beetje te vaak), maar niet voor zijn uitspraken als zodanig, die naar zijn mening zijn misverstaan, maar over het feit dat moslims zich gekwetst voelden door het gewraakte citaat. De opvattingen van de Byzantijnse keizer waren niet de zijne, liet hij weten. Hij nodigde moslims uit kennis te nemen van de hele tekst, enige zelfreflectie te betrachten en te erkennen dat alleen de rede een vruchtbare dialoog tussen religies mogelijk maakt. En zie, een goed voorbeeld doet goed volgen. Er kwamen ook andere reacties. Van mensen die opmerkten dat de orgie van geweld naar aanleiding van de woorden van de paus het beste bewijs vormt van zijn gelijk. En van mensen die vinden dat het Westen zijn veelgekoesterde waarden wel eens met wat meer overtuiging mag verdedigen. Er zijn er zelfs die denken dat ‘the Regensburg moment’ wel eens een keerpunt in de dialoog tussen moslims en christenen kan gaan betekenen. [Zie o.a. de artikelen van Jonah Goldberg, Reuel Marc Gerecht, Sandro Magister, Daniel Johnson, George Jonas, Richard John Neuhaus]

Ik hoop dat Paus Benedictus voortgaat zijn denkbeelden uit te dragen zonder zich te laten intimideren. En ik hoop dat hij Turkije (waar hij eind november verwacht wordt) zal mijden als de pest.

Waarom dit weblog?

Waarom dit weblog? Omdat ik bezorgd ben. Bezorgd dat moslims Europa onder de voet zullen lopen, zoals ze in het verleden al twee maal (gelukkig niet met blijvend succes) gedaan hebben. En omdat ik boos ben. Boos omdat men in Europa dit gevaar ontkent, of als men het wel onderkent dit toekomstbeeld blijkbaar niet zo afschrikwekkend vindt. Ik ben zo bezorgd en zo boos dat ik er slecht van slaap en constant met een baksteen in mijn maag rondloop. Dus kan ik maar beter op bescheiden wijze proberen tegengas te geven, dan blijft een maagzweer mij misschien bespaard.

In de afgelopen veertig jaar is mijn land onherkenbaar veranderd, en niet ten goede. We hebben de deuren wijd open gezet voor onze vijanden. Mensen die ons haten en verachten en die daar bepaald geen geheim van maken. Maar we steken onze kop in het zand en we stoppen onze oren dicht. Omdat we zo nodig tolerant willen zijn. Omdat we zo nodig humaan willen zijn. Omdat we vooral niet willen discrimineren. Omdat we in wezen onszelf haten. Onze kinderen en kleinkinderen zullen ons nog vervloeken om onze ‘hoogstaande mentaliteit’, want zij zullen zelf geen tolerantie en humaniteit meer ervaren. Tolerantie jegens de intoleranten is zelfmoord.

Wij geven hoog op van onze liefde voor de vrijheid van meningsuiting en inderdaad zijn er op onze bodem vele dubieuze figuren die daar zonder noemenswaardige oppositie ten volle van profiteren. De imams, bijvoorbeeld, die Nederlanders honden en varkens noemen, tegenstrevers de vreselijkste ziekten toewensen, homo’s met het hoofd omlaag van een flatgebouw willen werpen en alle westerse vrouwen als hoeren brandmerken. Maar oh wee wanneer een autochtoon zich kritisch over moslims uitlaat. Dan komt opeens de censuur om de hoek. Politieke correctheid is volksziekte nummer 1 geworden in Nederland.

Ik wilde dit blog eerst bij de Nederlandse site bloggers.nl onderbrengen, maar daar mag je (oh wat typisch Nederlands weer) niet discrimineren en dat recht wens ik niet op te geven. Discrimineren is niets anders als ‘onderscheid maken’ en ik zal onophoudelijk onderscheid maken: tussen de goeden en de slechten, de slimmen en de dommen, de geletterden en de ongeletterden, de christenen en de moslims, de Nederlanders en de niet-Nederlanders. Het is volstrekt onnatuurlijk om niet te discrimineren: soorten, volken en families zouden uitsterven als ze geen onderscheid zouden maken tussen wij en zij. Maar in het moderne Westen is discriminatie taboe, behalve natuurlijk als het gedaan wordt door anderen ten aanzien van ons.

Ik ben over de vijftig en het zal mijn tijd wel duren. Bovendien heb ik geen kinderen (waar ik gezien de omstandigheden zeer gelukkig over ben), maar ik heb helaas wel twee lieve blonde neefjes van 11 en 8 jaar. En hun tijd zal het niet duren. Voor het geval men denkt met een rechtse nitwit te maken te hebben: ik ben afgestudeerd in de antropologie en heb verder sociologie en bedrijfseconomie gestudeerd. Ik ben echter nooit besmet geweest met de linkse bacil, die zovelen in Nederland blind maakt. En voor het geval men denkt dat ik de mensen die ik op de korrel neem helemaal niet ken: ik heb jarenlang op een steeds zwarter wordende school gewerkt. Ik weet echt wel waar ik het over heb.