Amerika is democratischer dan Nederland. Niet alleen de president en de volksvertegenwoordigers worden daar democratisch verkozen, maar ook de burgemeesters, sheriffs en andere hoge ambtenaren, tot zelfs de openbare aanklagers toe. Betekent dit dat Amerika beter bestuurd wordt dan Nederland? Verre van dat! De commerciële omroepen zijn democratischer dan de publieke omroepen. Zij maken uitsluitend programma’s met de bedoeling dat er zo veel mogelijk mensen zo lang mogelijk naar kijken. Betekent dit dat de uitzendingen van de commerciële omroepen beter zijn dan die van de publieke omroepen? Verre van dat! Democratie is geen garantie voor kwaliteit.
Democratie is geen staatsvorm voor beginners. Om naar behoren te kunnen functioneren vraagt democratie een goed opgeleide en ter zake kundige bevolking, geen lamlendige massa stemvee, die zich laat manipuleren door gratuite soundbites of religieuze propaganda. Aangezien het aantal onwetende en domme mensen in de meeste landen het aantal ontwikkelde en verstandige mensen verre overtreft, is democratie in het verleden vaak een gevaarlijke optie gebleken: Hitler is op democratische wijze aan de macht gekomen en ook andere dictatoren, zoals Mao, Stalin en Fidel Castro, zijn door de ‘wil van het volk’ naar de voorgrond gestuwd. Democratie is geen garantie voor rechtvaardigheid.
Het grootste deel van de huidige democratieën heeft moeite om verantwoord om te gaan met essentiële vrijheden. Als men de heilsboodschap van de democratie gaat brengen aan landen waar de grote massa van de bevolking ongeletterd en gewend aan knechtschap is, kunnen de resultaten van het 'democratische proces' wel eens heel teleurstellend uitvallen. Iets wat vooral Amerika nog altijd niet begrepen heeft.
De pathetische pogingen van de Amerikanen en hun bondgenoten om de democratie wortel te doen schieten in door tegenstellingen verscheurde islamitische landen als Afghanistan en Irak kunnen slechts tot een debacle leiden. De groepering die numeriek overwicht heeft zal democratische verkiezingen misbruiken om de macht te grijpen teneinde de tegenstanders des te effectiever te kunnen onderdrukken. In ‘gewone’ islamitische landen is de uitkomst van het democratische proces dikwijls de triomf van partijen die voorstander zijn van een theocratie. Dat wordt soms (bijvoorbeeld in Algerije en Pakistan) door de meer westers georiënteerde politieke en militaire machthebbers ondemocratisch en desnoods met geweld tegengewerkt, tot afschuw van naïeve westerlingen die vinden dat zelfs de meest verwerpelijke uitslag eerbiedigt moet worden. Zelfs islamitische landen waarin de democratie tot op heden redelijk gefunctioneerd heeft (zoals Indonesië) dreigen steeds meer in de greep te raken van het totalitaire islamisme, met de zegen van een groot deel van de bevolking.
Minister Donner heeft in zijn beruchte interview met Vrij Nederland getracht de mogelijke consequenties van onze veelgeroemde democratische vrijheden duidelijk te maken met zijn opmerkingen over de mogelijke invoering van de sharia. Democratie is geen garantie voor vrijheid: democratie kan juist leiden tot de vernietiging van onze vrijheden. De invoering van de sharia vergt een grondwetswijziging en daar is een tweederde meerderheid voor nodig, maar bij de meeste democratische beslissingen heeft men genoeg aan een meerderheid van 50% plus 1. Dat kan vervelende gevolgen hebben voor de resterende 50 % min 1.
De gedachte onder de sharia te moeten leven jaagt de meeste autochtone Nederlanders de stuipen op het lijf en de respons op zijn uitspraken was dan ook heftig. De reacties vielen in een aantal categorieën uiteen. (a) hij werd verketterd omdat men de indruk kreeg dat hij voor de invoer van de sharia zou zijn, wat -zoals hij later nadrukkelijk verklaarde- niet het geval is; (b) moslims en sommige autochtone 'deskundigen' sloofden zich uit om te bewijzen dat invoering van de sharia helemaal niet zo’n ramp is en dat de identificatie van de sharia met afgehakte handen en gestenigde vrouwen weer zo’n dom westers vooroordeel is; (c) een aantal pessimisten zag in emigratie (men kan zich afvragen waarheen) de enige uitweg als het ooit zover zou komen; (d) een enkeling vroeg zich af of men in de grondwet geen barrières moet opwerpen tegen het op democratische wijze afschaffen van onze grondrechten (waarvoor men in het huidige klimaat van zelfbedrog voorlopig geen 2/3 meerderheid zal kunnen vinden).
De islam is de grootste vijand van recht en vrijheid. De islam beledigt, de islam discrimineert, de islam zaait haat, de islam preekt geweld en de islam treedt niet alleen de grondrechten van alle niet-moslims, maar ook die van minstens de helft van de moslims met voeten. Verbieden kunnen wij de meest intolerante van alle religies echter niet, noch kunnen wij de toestroom van de aanhangers van deze religie blokkeren. Onze democratie geeft haar ergste vijand de wapens om haar te vernietigen, als dat niet het toppunt van ironie is!
Ik ben om deze redenen niet bepaald een vurige aanhanger van de democratie. Een goed functionerende democratie is pas mogelijk als aan de voorwaarden voor verantwoord burgerschap (kennis, oordeelsvermogen, betrokkenheid) in bredere kringen wordt voldaan dan nu. Tot dan zal iedereen beter af zijn in een meritocratie: een stelsel waarin de politieke invloed van een burger bepaald wordt door de merites (verdienste) die hij/zij heeft voor de samenleving. Hoe de vertaling van merites in stemgewicht ook zal zijn, één ding is zeker: in een meritocratie zullen maar heel weinig moslims iets in te brengen hebben.
Democratie is geen staatsvorm voor beginners. Om naar behoren te kunnen functioneren vraagt democratie een goed opgeleide en ter zake kundige bevolking, geen lamlendige massa stemvee, die zich laat manipuleren door gratuite soundbites of religieuze propaganda. Aangezien het aantal onwetende en domme mensen in de meeste landen het aantal ontwikkelde en verstandige mensen verre overtreft, is democratie in het verleden vaak een gevaarlijke optie gebleken: Hitler is op democratische wijze aan de macht gekomen en ook andere dictatoren, zoals Mao, Stalin en Fidel Castro, zijn door de ‘wil van het volk’ naar de voorgrond gestuwd. Democratie is geen garantie voor rechtvaardigheid.
Het grootste deel van de huidige democratieën heeft moeite om verantwoord om te gaan met essentiële vrijheden. Als men de heilsboodschap van de democratie gaat brengen aan landen waar de grote massa van de bevolking ongeletterd en gewend aan knechtschap is, kunnen de resultaten van het 'democratische proces' wel eens heel teleurstellend uitvallen. Iets wat vooral Amerika nog altijd niet begrepen heeft.
De pathetische pogingen van de Amerikanen en hun bondgenoten om de democratie wortel te doen schieten in door tegenstellingen verscheurde islamitische landen als Afghanistan en Irak kunnen slechts tot een debacle leiden. De groepering die numeriek overwicht heeft zal democratische verkiezingen misbruiken om de macht te grijpen teneinde de tegenstanders des te effectiever te kunnen onderdrukken. In ‘gewone’ islamitische landen is de uitkomst van het democratische proces dikwijls de triomf van partijen die voorstander zijn van een theocratie. Dat wordt soms (bijvoorbeeld in Algerije en Pakistan) door de meer westers georiënteerde politieke en militaire machthebbers ondemocratisch en desnoods met geweld tegengewerkt, tot afschuw van naïeve westerlingen die vinden dat zelfs de meest verwerpelijke uitslag eerbiedigt moet worden. Zelfs islamitische landen waarin de democratie tot op heden redelijk gefunctioneerd heeft (zoals Indonesië) dreigen steeds meer in de greep te raken van het totalitaire islamisme, met de zegen van een groot deel van de bevolking.
Minister Donner heeft in zijn beruchte interview met Vrij Nederland getracht de mogelijke consequenties van onze veelgeroemde democratische vrijheden duidelijk te maken met zijn opmerkingen over de mogelijke invoering van de sharia. Democratie is geen garantie voor vrijheid: democratie kan juist leiden tot de vernietiging van onze vrijheden. De invoering van de sharia vergt een grondwetswijziging en daar is een tweederde meerderheid voor nodig, maar bij de meeste democratische beslissingen heeft men genoeg aan een meerderheid van 50% plus 1. Dat kan vervelende gevolgen hebben voor de resterende 50 % min 1.
De gedachte onder de sharia te moeten leven jaagt de meeste autochtone Nederlanders de stuipen op het lijf en de respons op zijn uitspraken was dan ook heftig. De reacties vielen in een aantal categorieën uiteen. (a) hij werd verketterd omdat men de indruk kreeg dat hij voor de invoer van de sharia zou zijn, wat -zoals hij later nadrukkelijk verklaarde- niet het geval is; (b) moslims en sommige autochtone 'deskundigen' sloofden zich uit om te bewijzen dat invoering van de sharia helemaal niet zo’n ramp is en dat de identificatie van de sharia met afgehakte handen en gestenigde vrouwen weer zo’n dom westers vooroordeel is; (c) een aantal pessimisten zag in emigratie (men kan zich afvragen waarheen) de enige uitweg als het ooit zover zou komen; (d) een enkeling vroeg zich af of men in de grondwet geen barrières moet opwerpen tegen het op democratische wijze afschaffen van onze grondrechten (waarvoor men in het huidige klimaat van zelfbedrog voorlopig geen 2/3 meerderheid zal kunnen vinden).
De islam is de grootste vijand van recht en vrijheid. De islam beledigt, de islam discrimineert, de islam zaait haat, de islam preekt geweld en de islam treedt niet alleen de grondrechten van alle niet-moslims, maar ook die van minstens de helft van de moslims met voeten. Verbieden kunnen wij de meest intolerante van alle religies echter niet, noch kunnen wij de toestroom van de aanhangers van deze religie blokkeren. Onze democratie geeft haar ergste vijand de wapens om haar te vernietigen, als dat niet het toppunt van ironie is!
Ik ben om deze redenen niet bepaald een vurige aanhanger van de democratie. Een goed functionerende democratie is pas mogelijk als aan de voorwaarden voor verantwoord burgerschap (kennis, oordeelsvermogen, betrokkenheid) in bredere kringen wordt voldaan dan nu. Tot dan zal iedereen beter af zijn in een meritocratie: een stelsel waarin de politieke invloed van een burger bepaald wordt door de merites (verdienste) die hij/zij heeft voor de samenleving. Hoe de vertaling van merites in stemgewicht ook zal zijn, één ding is zeker: in een meritocratie zullen maar heel weinig moslims iets in te brengen hebben.
