zondag, maart 04, 2007

Stemadvies voor 7 maart.

Wat het beeld van de islam momenteel het meest bepaalt zijn radicalisering, haat, intolerantie en geweld jegens andersdenkenden. Zaken die botsen met de waarden die in Nederland gekoesterd worden.

Vanuit die overtuiging kan
[de partij] onmogelijk de opvatting delen dat alle godsdiensten gelijk zijn. Dat is niet zo. Niet alleen inhoudelijk zijn er hemelsbrede verschillen, in het licht van onze geschiedenis en cultuur is het ook historisch onjuist alle religies over één kam te scheren. Moskeeën zijn allesbehalve een verrijking voor Nederland.

Er is in de voorbije kabinetsperiode veel geïnvesteerd in nieuwe wetten en maatregelen die ertoe moeten leiden dat het in Nederland goed samen leven is en blijft. Dat vergde en vergt veel aanpassingen, vooral van degenen die tot dan toe dachten dat wie eenmaal ‘binnen’ was figuurlijk evenééns binnen was. De tijd van vrijblijvendheid is voorbij. Naast rechten zijn er plichten, die ook daadwerkelijk moeten worden nageleefd. Van niemand mag verwacht worden dat hij of zij de schutskleur aanneemt van de (platte) Nederlandse massacultuur, maar iedereen is wél gehouden zich aan de Nederlandse wetten en regels te houden. Dat is wel het minste. Bovendien mag verwacht worden dat wie hier, al dan niet tijdelijk, wil blijven, zich de moeite getroost om zich ook zelfstandig te kunnen redden.

De mogelijkheden om er een dubbele nationaliteit op na te houden moeten worden beperkt tot gevallen waarin het land van herkomst het opgeven van de ‘herkomstnationaliteit’ feitelijk of juridisch onmogelijk maakt.

Wie in woord en/of daad er blijkt van geeft een gevaar te zijn voor onze samenleving moet het Nederlanderschap (kunnen) worden ontnomen.

Mede om gettovorming en een gevaarlijk isolement te voorkomen is (de opbouw van) een ‘islamitische zuil’ hoogst onwenselijk.

Gebeuren er op islamitische scholen of in moskeeën dingen die niet door de beugel kunnen (zoals het zaaien van haat of het verheerlijken van geweld), dan moeten die scholen en moskeeën gesloten worden.

De bouw van moskeeën mag niet worden bevorderd. In ieder geval mag er geen vergunning worden verleend voor de bouw van opzichtige ‘megamoskeeën’.

Radicaal-islamitische invloeden vanuit het buitenland, waaronder de komst van haatzaaiende imams naar Nederland
[moeten] met kracht [worden] tegengegaan.

Antisemitisme leeft breed onder moslims, waarbij de diepgewortelde Jodenhaat wordt aangewakkerd door radicale zenders en andere media, die er alles aan doen om het westen, Israël in het bijzonder, te demoniseren. Nederland moet daarom al het mogelijke doen om zulke zenders te blokkeren en ook internationaal aandringen op en werken aan harde maatregelen.

Uitingen van antisemitisme, waaronder het ontkennen van de holocaust, moeten consequent en hard worden aangepakt. Het OM laat dit punt nog té veel sloffen.

Politiek asiel is een recht dat van oudsher verleend werd aan mensen die in het gebied waar ze vandaan kwamen, vervolgd werden en gevaar liepen ‘voor lijf en leden’. Voor deze ‘noodgevallen’ moet er, ondanks het feit dat Nederland een klein land is met een relatief hoog inwonertal, plaats zijn.
[…] De andere kant van de medaille is dat asiel in principe tot dit soort noodgevallen beperkt moet worden, en dat, als ‘de kust weer veilig is’, de terugkeer naar het land van herkomst in de rede ligt.

De scherpe eisen voor reguliere migratie (inkomen, leeftijd, woning) moeten worden gehandhaafd.

Te veel uitgeprocedeerden vertrekken met onbekende bestemming. In de praktijk betekent dat dikwijls: illegaal verblijf in Nederland. Terugkeer onder toezicht van de Nederlandse autoriteiten moet daarom uitgebreid worden.

Islamitische liefdadigheidsorganisaties waarvan het vermoeden bestaat dat zij (voor een belangrijk deel) gefinancierd worden vanuit het buitenland en waarbij er een verdenking is van mogelijk gevaarlijke connecties, moeten verplicht kunnen worden controle toe te staan op hun boekhouding.

Het is fnuikend voor het rechtsgevoel, en dus ook voor het vertrouwen in de rechtsstaat, als criminelen er met een straf van af komen die nauwelijks als een straf ervaren wordt. Even slecht is het als veroordeelden, omdat er te weinig cellen zijn, binnen de kortste keren weer vrij rond lopen. Zoals het evenzeer ergerniswekkend is als strafzaken te lang duren. Om verdere erosie van het overheidsgezag te voorkomen, moet er van deze knelpunten meer werk worden gemaakt.

Onverbeterlijke delinquenten moeten in werkkampen worden opgesloten en
[worden] ‘heropgevoed’.

Er moet een eind komen aan de praktijk dat gevangenen vervroegd worden vrijgelaten.

Voor uitzonderlijk ernstige en onomstotelijk bewezen gevallen van moord, zoals oorlogsmisdaden of aanslagen gepleegd met een terroristisch motief, moet het (weer) mogelijk worden om de doodstraf uit te spreken.

Artikel 1 van de Grondwet mag niet gaan fungeren als maatstaf voor alle andere artikelen. Grondrechten zijn niet onbegrensd en houden elkaar in balans. Daarom is het aanbrengen van een rangorde in de grondrechten onverstandig en ongewenst.

Het onverwachte en duidelijke ‘nee’ van Nederland en Frankrijk tegen de ‘Europese Grondwet’ toont aan dat de meesten niets moeten hebben van een grote Europese superstaat. Niet dat ‘men’ iets heeft tegen samenwerking, want de noodzaak daarvan ziet iederéén wel in. Nee, het punt is dat de inwoners van de landen van Europa willen dat die samenwerking ‘probleemoplossend’ is voor zaken waar ze dagelijks tegenaan lopen. Politici die daar anders over dachten, staan nu met beide benen op de grond en moeten daar vooral ook blijven staan. De ‘Europese’ inzet voor de komende jaren moet dan ook vooral gelegen zijn in ‘praktische’ samenwerking waar dat nodig blijkt. Het behoud van zoveel mogelijk zelfstandige beslissingsbevoegdheid van de nationale staat is en blijft uitgangspunt.

De EU moet op de middellange termijn geen nieuwe lidmaatschapstoezeggingen aan landen doen.

Turkije hoort noch geografisch noch cultureel-religieus bij Europa en moet dus geen lid worden van de EU.

Nederland moet waar mogelijk in de EU en in andere internationale verbanden consequent en helder Israël steunen. Het allerbelangrijkste daarbij is het gerechtvaardigde belang van de Israëli’s om in eigen land veilig te kunnen wonen en werken.

De Palestijnse Hamasregering mag geen Nederlandse hulp (meer) krijgen. Het is dwaas dat ‘het westen’ (Europa en de VS) méér hulp geven aan de Palestijnen dan alle Arabische landen bij elkaar, die overigens wel het terrorisme steunen. Dat neemt niet weg dat Nederland bereid moet zijn om humanitaire hulp te geven aan ‘fatsoenlijke’ Palestijnse burgers en organisaties.

Pogingen van Israël om Hezbollah, Hamas en andere terroristische organisaties aan te pakken moeten door Nederland moreel en materieel worden ondersteund.

Acties, ook preventief als er sprake is van een acute dreiging, om terroristen aan te pakken zijn gerechtvaardigd.

De mogelijkheid van een mogelijke doodstraf mag geen reden zijn om van terrorisme verdachte personen niet uit te leveren, mits de toepassing ervan met goede rechtswaarborgen omgeven is.

In het verleden heb ik zelden gestemd bij de Provinciale Verkiezingen. Ik achtte de Provinciale Staten een overbodige bestuurslaag en zelfs het feit dat ze de samenstelling van de Eerste Kamer bepalen was geen voldoende aansporing om me naar het stembureau te slepen: de partijverhouding verschilde meestal niet veel van die van de Tweede Kamer en van haar vermogen tot ‘réflection’ heb ik nooit een hoge dunk gehad.

De situatie is echter veranderd. De huidige regeringscoalitie staat een beleid voor dat me met walging vervult en heeft slechts een geringe meerderheid. De gebeurtenissen in de afgelopen weken hebben de steun voor het regeringsbeleid in de samenleving flink doen afkalven. Bij de verkiezingen van 7 maart is een cruciale verschuiving in de verhoudingen bepaald niet ondenkbaar. Dat geeft op zijn minst een krachtig signaal aan de regering en mogelijk kan er in de Eerste Kamer een stokje worden gestoken voor de meest ondoordachte beleidsplannen.

Gaan stemmen bij deze verkiezingen is dus van eminent belang. Maar op wie? Mijn favoriete partij, de PVV, doet niet mee. Ik kan me goed voorstellen dat Geert Wilders geen LPF-toestanden in zijn partij wil, maar toch is het een gemiste kans. Wilders heeft zijn aanhangers aangeraden om een blanco stem uit te brengen, maar dat is een even zinloze geste als thuisblijven. Anderen hebben voorgesteld om op de laatste kandidaat van de VVD-lijsten te stemmen in de hoop dat de boodschap overkomt. De meerderheid binnen de VVD is echter voor toetreding van Turkije tot de EU en voor het binnenlaten van immigranten uit economische motieven. Daarvoor zullen zij mijn steun nooit krijgen.

De houding t.o.v. de islam, immigratie en Turkije is de lakmoestest die bepaalt of een partij mijn stem waard is en gelukkig heb ik een alternatief voor de PVV gevonden. Bovenstaande uitspraken, die ik (en naar ik aanneem een groot deel van de bezoekers van deze website) volmondig onderschrijf, komen uit het verkiezingsprogramma van de SGP
. Deze partij heeft een groot aantal standpunten waar ik het absoluut niet mee eens ben, vooral op het gebied van de gezinspolitiek en de ethiek (en ik moet eerlijk bekennen dat ik het grootste deel van hun programma niet eens gelezen heb om me niet overmatig te hoeven ergeren), maar ook nu moet wat het zwaarst is het zwaarst wegen en wat mij betreft heeft het tegenhouden van de verdere islamisering van Nederland de hoogste prioriteit. Een opvallende winst van de SGP is een niet mis te verstane waarschuwing aan het adres van de regeringspartijen (vooral de CU). Het zou buitengewoon droef zijn als PVV-stemmers uitwijken naar de SP. Ik vermoed dat de standpunten van de SP op veel van bovengenoemde punten niet eens zoveel van die van de SGP afwijken, maar de partijbonzen zijn angstvallig zwijgzaam over deze zaken en hun lafheid mag vooral niet beloond worden.

Het is ronduit ironisch dat ik, een overtuigde atheïst, secularist en feminist, geen andere optie zie dan te stemmen op de SGP, maar politiek maakt nu eenmaal vreemde bedgenoten.

Dit artikel is ook te vinden op de website Het Vrije Volk.