Reclames bieden vaak een onthullende kijk op de maatschappij. Dat het gif van de multiculturele ideologie is doorgedrongen tot in de wortels van onze samenleving wordt bewezen door een recente spot. Hierin maken we kennis met een volmaakt geassimileerde zwarte Nederlander. Hij is een fervent Oranjefan, schaatst ietwat wankelend maar onversaagd zijn rondjes op het (helaas tegenwoordig kunstmatige) ijs, draait zijn mond niet om voor het verorberen van een zoute haring en zit ’s avonds innig tevreden achter een dampend bord kruimige aardappels, gehakt en bloemkool met een melksausje. Zijn meewarig ogende blonde echtgenote zet zichzelf en haar schoonfamilie liever roti voor. Natuurlijk is het er de reclamemakers uitsluitend om te doen zoveel mogelijk pakken zelfmaakroti te verkopen, maar de impliciete boodschap is duidelijk: een allochtoon die zich aanpast aan de Nederlandse gewoonten is een lachwekkende sukkel, een Nederlandse die zich stort op het voedsel van immigranten heeft het helemaal begrepen. Zelfdepreciatie is een essentieel onderdeel van de multiculturele ideologie –voor westerlingen tenminste.
De bedoelingen van de makers van de reclameserie 'op initiatief van verschillende mensen' zijn heel wat minder impliciet. In het kader van de actie &.nl worden we doodgegooid met filmpjes die de multiculturele samensmelting verheerlijken. De toonbeelden van harmonie worden zogenaamd aangedragen door de betrokkenen zelf. De blijde boodschap is dat we er zelf zoveel beter van worden als we de nieuwe heilsleer volgen. De winkel van de multiculturele slager barst uit zijn voegen, de multiculturele handelaar in auto-onderdelen is binnen vijf jaar wel 25% gegroeid door de “dynamische sfeer” die er in het bedrijf heerst (zoals een gebrekkig Nederlands sprekende medewerker ons wil doen geloven) en 70% van de deelneemsters aan een multicultureel vrouwenclubje zijn doorgestroomd naar een betaalde baan. Dit zijn enkele van de sprookjes die ons vrijwel dagelijks worden voorgeschoteld, want als een leugen maar groot genoeg is en maar vaak genoeg herhaald wordt (en een van de grootste leugens is dat immigratie goed is voor onze economie), zijn er altijd mensen die erin gaan geloven. De campagne is vorig jaar van start gegaan en behalve van reclames bedient men zich van sectorbijeenkomsten, evenementen, prijsuitreikingen en ambassadeurs (vertegenwoordigers van de politieke, economische en culturele ‘elite’, zoals Doekle Terpstra, Eelco Brinkman en Ans Marcus). De vraag door wie dit allemaal betaald wordt, zal wel onbeantwoord blijven.
Onze christelijk-socialistische regering heeft ‘de boel bij elkaar houden’ door het opheffen van achterstanden gepromoveerd tot haar voornaamste doelstelling. Ik kan niet anders zeggen dan dat ze hun geld inzetten waar hun mond is. Helaas komt een onevenredig deel van de extra uitgaven (voor onderwijs, probleemwijken, e.d.) ten goede aan de ‘allahtonen’, terwijl de extra benodigde belastinggelden voor een onevenredig deel geroofd worden uit de zakken van de autochtonen. Om te voorkomen dat zelfs de eigen achterban zich gaat verzetten, wordt de druk om zich tot het multiculturele geloof te bekeren steeds groter. De voorgangers in de multiculturele kerk bedienen zich daarbij van een veelheid aan indoctrinatiemethoden, bijvoorbeeld:
(1) Het verzwijgen en verhullen van de waarheid.
Wetenschap en journalistiek gaan hierbij hand in hand met de politiek. Beide sectoren worden gedomineerd door de erfgenamen van het revolutionaire elan van de jaren zestig, die de marxistische idealen nog altijd hoog in het vaandel hebben (voor hen geldt het adagium ‘komt links op, gaat rechts af’ duidelijk niet). Wetenschappers laten problemen die om onderzoek schreeuwen links liggen, of weigeren onaangename uitkomsten te publiceren. De weinigen die zich van de politiek correcte cultuur niets aantrekken worden door hun vakgenoten verketterd of monddood gemaakt. Voor journalisten is objectiviteit een vies woord geworden. Minderheden mogen vooral niet ‘gestigmatiseerd’ worden. Het weglaten van onwelgevallige informatie is usance geworden, nieuws en opinie worden tot een onuitwarbare kluwen ineengevlochten en aan wederhoor hebben de meeste nieuwsgaarders tegenwoordig een broertje dood. Het verhullend taalgebruik viert hoogtij: zo worden de bewoners van onze hoofdstad niet langer belaagd door 'Kutmarokkanen', maar door 'Amsterdamse Rotjongens'. Een andere truc is de ’selectieve nuance’: het is opvallend dat bij gesneefde Palestijnen steevast vermeld wordt hoeveel vrouwen en kinderen er onder de slachtoffers zijn en bij Israëlische slachtoffers nooit (waarmee men de indruk probeert te wekken dat het hier louter brute militairen of perfide kolonisten betreft).
(2) Het ‘verbeeten’ van het publieke debat.
De propagandisten van de multiculturele ideologie hebben liever niet dat de problemen van de multiculturele samenleving openlijk bediscussieerd worden. Maar, zoals de reactie op de dictatoriale ingreep van Kamervoorzitter Gerdi Verbeet tijdens het debat over de nieuwe regeringsploeg bewees, de publieke discussie laat zich dankzij het internet niet meer zo gemakkelijk smoren. Niet dat de politiek zich van de uitkomsten iets aan zal trekken: 60% van de Nederlanders mag dan tegen het bezit van een dubbele nationaliteit door gezagsdragers en volksvertegenwoordigers zijn, meer dan 90% van de Kamerleden zal een eventuele motie van de PVV over deze kwestie verwerpen. De politiek heeft namelijk twee belangrijke lessen geleerd van het kiezersgedrag in de afgelopen jaren: (a) als men het volk een oordeel laat uitspreken over een politieke kwestie, dan kan de uitkomst wel eens niet de gewenste zijn (het referendum over de Europese grondwet) en (b) als men de publieke opinie ignoreert en het stilzwijgen bewaart over meest fundamentele problemen in de samenleving, dan wordt men er electoraal niet voor afgestraft (de verkiezingen van november 2006).
(3) Het demoniseren van de ‘ongelovigen’.
Mensen die vraagtekens zetten bij de uitgangspunten van de multiculturele ideologie (zoals de gelijkwaardigheid van alle culturen) of bij de praktijk van het multiculturele samenleven, worden weggezet als xenofoben, racisten en neo-nazi’s. Zij ‘polariseren’, ‘gooien olie op het vuur’ en ‘drijven de gematigde moslims in de armen van de fundamentalisten’ volgens hun tegenstanders. De aanhangers van de multiculturele heilsleer weten vaak weinig of niets van andere culturen en religies en ze waken er angstvallig voor enige kennis te vergaren, want ignorance is bliss. In tegenstelling tot de meesten van hen weet ik wél waar ik het over heb en ik beschouw het stempel van ‘islamofoob’ dan ook als een geuzennaam.
(4) Het ondermijnen van de Nederlandse cultuur.
Voor je iets nieuws kunt creëren, moet de oude ballast uit de weg worden geruimd. Dus wordt de Nederlandse cultuur gebagatelliseerd en geridiculiseerd (er walmt volgens de multiculturelen een ‘spruitjeslucht’ van af) en eeuwenoude tradities worden met het groot vuil meegegeven. Zwarte Piet is door de politiek correcte maffia al in de ban gedaan (we moeten ons in het vervolg maar behelpen met ‘Regenboogpieten’) en Kerstmis zal wel snel volgen. Een nota bene christelijke vakvereniging was maar al te gaarne bereid een christelijke feestdag op te offeren voor het islamitische suikerfeest, maar men had gelukkig buiten de eigen leden gerekend. Ook onze geschiedenis is een bron van schaamte geworden, waarvoor wij ons eindeloos moeten verontschuldigen en waarvoor wij bij voorkeur boete moeten doen door het betalen van smartengeld aan de nabestaanden van degenen die onder onze 'wandaden' hebben geleden. [Persoonlijk zeg ik altijd tegen (dikwijls gemengdbloedige) Surinaamse Creolen die over de slavernij zeuren dat het niet mijn voorouders zijn geweest die slaven verhandelden en maltraiteerden, maar de hunne!]
Ook op de pagina’s van Het Vrije Volk vind je auteurs die het ‘absorberen’ van vreemde culturen propageren. Het gaat hierbij in de eerste plaats om de bekende trits van voedsel, muziek en kunst. Er zijn maar weinig propagandisten van de geneugten van de multicultuur die bij zo'n gelegenheid reppen over heel wat minder onschuldige zaken als religie en politiek systeem, terwijl daar natuurlijk het probleem ligt. Nederlanders zijn behoorlijk sceptisch als het om het absorberen van dit soort cultuurfacetten gaat: in een recente enquête bleek bijvoorbeeld tweederde van de ondervraagden van mening te zijn dat de islam niet verenigbaar is met het moderne Europese leven. Het propagandaoffensief is weliswaar in eerste instantie gericht op volwassenen, maar wil je een nieuwe religie werkelijk ingang doen vinden, dan moet je beginnen bij de jeugd. De ‘diversificatie’ van het onderwijs is dan ook voortvarend ter hand genomen. Het heeft nog niet zulke belachelijke vormen aangenomen als in Californië, waar leerlingen gedwongen worden wekenlang als moslim te leven en islamitische organisaties de geschiedenisboeken herschrijven, maar dat is slechts een kwestie van tijd.
Het westerse multiculturalisme wordt gekenmerkt door een bijna criminele naïviteit: men gelooft oprecht dat twee diametraal tegenover elkaar staande ideologieën (de westerse ideologie van vrijheid, gelijkberechtigdheid en democratie en de islamitische ideologie van onderwerping, ongelijkheid en theocratie) met elkaar te verzoenen zijn. Dat is een gevaarlijke illusie: hoe meer we onze principes verkwanselen, des te sneller komt onze ondergang nabij.
De geschiedenis heeft aangetoond dat een multiculturele samenleving alleen kan overleven bij de gratie van een sterk centraal gezag en een unificerende ideologie. Aangezien ons centrale gezag systematisch wordt ondermijnd door de EU en alleen westerlingen geloven dat er iets samen te binden valt, ziet de toekomst van Nederland, en alle andere (West-)Europese samenlevingen, er somber uit.
Dit artikel is ook te vinden op de website van Het Vrije Volk.
De bedoelingen van de makers van de reclameserie 'op initiatief van verschillende mensen' zijn heel wat minder impliciet. In het kader van de actie &.nl worden we doodgegooid met filmpjes die de multiculturele samensmelting verheerlijken. De toonbeelden van harmonie worden zogenaamd aangedragen door de betrokkenen zelf. De blijde boodschap is dat we er zelf zoveel beter van worden als we de nieuwe heilsleer volgen. De winkel van de multiculturele slager barst uit zijn voegen, de multiculturele handelaar in auto-onderdelen is binnen vijf jaar wel 25% gegroeid door de “dynamische sfeer” die er in het bedrijf heerst (zoals een gebrekkig Nederlands sprekende medewerker ons wil doen geloven) en 70% van de deelneemsters aan een multicultureel vrouwenclubje zijn doorgestroomd naar een betaalde baan. Dit zijn enkele van de sprookjes die ons vrijwel dagelijks worden voorgeschoteld, want als een leugen maar groot genoeg is en maar vaak genoeg herhaald wordt (en een van de grootste leugens is dat immigratie goed is voor onze economie), zijn er altijd mensen die erin gaan geloven. De campagne is vorig jaar van start gegaan en behalve van reclames bedient men zich van sectorbijeenkomsten, evenementen, prijsuitreikingen en ambassadeurs (vertegenwoordigers van de politieke, economische en culturele ‘elite’, zoals Doekle Terpstra, Eelco Brinkman en Ans Marcus). De vraag door wie dit allemaal betaald wordt, zal wel onbeantwoord blijven.
Onze christelijk-socialistische regering heeft ‘de boel bij elkaar houden’ door het opheffen van achterstanden gepromoveerd tot haar voornaamste doelstelling. Ik kan niet anders zeggen dan dat ze hun geld inzetten waar hun mond is. Helaas komt een onevenredig deel van de extra uitgaven (voor onderwijs, probleemwijken, e.d.) ten goede aan de ‘allahtonen’, terwijl de extra benodigde belastinggelden voor een onevenredig deel geroofd worden uit de zakken van de autochtonen. Om te voorkomen dat zelfs de eigen achterban zich gaat verzetten, wordt de druk om zich tot het multiculturele geloof te bekeren steeds groter. De voorgangers in de multiculturele kerk bedienen zich daarbij van een veelheid aan indoctrinatiemethoden, bijvoorbeeld:
(1) Het verzwijgen en verhullen van de waarheid.
Wetenschap en journalistiek gaan hierbij hand in hand met de politiek. Beide sectoren worden gedomineerd door de erfgenamen van het revolutionaire elan van de jaren zestig, die de marxistische idealen nog altijd hoog in het vaandel hebben (voor hen geldt het adagium ‘komt links op, gaat rechts af’ duidelijk niet). Wetenschappers laten problemen die om onderzoek schreeuwen links liggen, of weigeren onaangename uitkomsten te publiceren. De weinigen die zich van de politiek correcte cultuur niets aantrekken worden door hun vakgenoten verketterd of monddood gemaakt. Voor journalisten is objectiviteit een vies woord geworden. Minderheden mogen vooral niet ‘gestigmatiseerd’ worden. Het weglaten van onwelgevallige informatie is usance geworden, nieuws en opinie worden tot een onuitwarbare kluwen ineengevlochten en aan wederhoor hebben de meeste nieuwsgaarders tegenwoordig een broertje dood. Het verhullend taalgebruik viert hoogtij: zo worden de bewoners van onze hoofdstad niet langer belaagd door 'Kutmarokkanen', maar door 'Amsterdamse Rotjongens'. Een andere truc is de ’selectieve nuance’: het is opvallend dat bij gesneefde Palestijnen steevast vermeld wordt hoeveel vrouwen en kinderen er onder de slachtoffers zijn en bij Israëlische slachtoffers nooit (waarmee men de indruk probeert te wekken dat het hier louter brute militairen of perfide kolonisten betreft).
(2) Het ‘verbeeten’ van het publieke debat.
De propagandisten van de multiculturele ideologie hebben liever niet dat de problemen van de multiculturele samenleving openlijk bediscussieerd worden. Maar, zoals de reactie op de dictatoriale ingreep van Kamervoorzitter Gerdi Verbeet tijdens het debat over de nieuwe regeringsploeg bewees, de publieke discussie laat zich dankzij het internet niet meer zo gemakkelijk smoren. Niet dat de politiek zich van de uitkomsten iets aan zal trekken: 60% van de Nederlanders mag dan tegen het bezit van een dubbele nationaliteit door gezagsdragers en volksvertegenwoordigers zijn, meer dan 90% van de Kamerleden zal een eventuele motie van de PVV over deze kwestie verwerpen. De politiek heeft namelijk twee belangrijke lessen geleerd van het kiezersgedrag in de afgelopen jaren: (a) als men het volk een oordeel laat uitspreken over een politieke kwestie, dan kan de uitkomst wel eens niet de gewenste zijn (het referendum over de Europese grondwet) en (b) als men de publieke opinie ignoreert en het stilzwijgen bewaart over meest fundamentele problemen in de samenleving, dan wordt men er electoraal niet voor afgestraft (de verkiezingen van november 2006).
(3) Het demoniseren van de ‘ongelovigen’.
Mensen die vraagtekens zetten bij de uitgangspunten van de multiculturele ideologie (zoals de gelijkwaardigheid van alle culturen) of bij de praktijk van het multiculturele samenleven, worden weggezet als xenofoben, racisten en neo-nazi’s. Zij ‘polariseren’, ‘gooien olie op het vuur’ en ‘drijven de gematigde moslims in de armen van de fundamentalisten’ volgens hun tegenstanders. De aanhangers van de multiculturele heilsleer weten vaak weinig of niets van andere culturen en religies en ze waken er angstvallig voor enige kennis te vergaren, want ignorance is bliss. In tegenstelling tot de meesten van hen weet ik wél waar ik het over heb en ik beschouw het stempel van ‘islamofoob’ dan ook als een geuzennaam.
(4) Het ondermijnen van de Nederlandse cultuur.
Voor je iets nieuws kunt creëren, moet de oude ballast uit de weg worden geruimd. Dus wordt de Nederlandse cultuur gebagatelliseerd en geridiculiseerd (er walmt volgens de multiculturelen een ‘spruitjeslucht’ van af) en eeuwenoude tradities worden met het groot vuil meegegeven. Zwarte Piet is door de politiek correcte maffia al in de ban gedaan (we moeten ons in het vervolg maar behelpen met ‘Regenboogpieten’) en Kerstmis zal wel snel volgen. Een nota bene christelijke vakvereniging was maar al te gaarne bereid een christelijke feestdag op te offeren voor het islamitische suikerfeest, maar men had gelukkig buiten de eigen leden gerekend. Ook onze geschiedenis is een bron van schaamte geworden, waarvoor wij ons eindeloos moeten verontschuldigen en waarvoor wij bij voorkeur boete moeten doen door het betalen van smartengeld aan de nabestaanden van degenen die onder onze 'wandaden' hebben geleden. [Persoonlijk zeg ik altijd tegen (dikwijls gemengdbloedige) Surinaamse Creolen die over de slavernij zeuren dat het niet mijn voorouders zijn geweest die slaven verhandelden en maltraiteerden, maar de hunne!]
Ook op de pagina’s van Het Vrije Volk vind je auteurs die het ‘absorberen’ van vreemde culturen propageren. Het gaat hierbij in de eerste plaats om de bekende trits van voedsel, muziek en kunst. Er zijn maar weinig propagandisten van de geneugten van de multicultuur die bij zo'n gelegenheid reppen over heel wat minder onschuldige zaken als religie en politiek systeem, terwijl daar natuurlijk het probleem ligt. Nederlanders zijn behoorlijk sceptisch als het om het absorberen van dit soort cultuurfacetten gaat: in een recente enquête bleek bijvoorbeeld tweederde van de ondervraagden van mening te zijn dat de islam niet verenigbaar is met het moderne Europese leven. Het propagandaoffensief is weliswaar in eerste instantie gericht op volwassenen, maar wil je een nieuwe religie werkelijk ingang doen vinden, dan moet je beginnen bij de jeugd. De ‘diversificatie’ van het onderwijs is dan ook voortvarend ter hand genomen. Het heeft nog niet zulke belachelijke vormen aangenomen als in Californië, waar leerlingen gedwongen worden wekenlang als moslim te leven en islamitische organisaties de geschiedenisboeken herschrijven, maar dat is slechts een kwestie van tijd.
Het westerse multiculturalisme wordt gekenmerkt door een bijna criminele naïviteit: men gelooft oprecht dat twee diametraal tegenover elkaar staande ideologieën (de westerse ideologie van vrijheid, gelijkberechtigdheid en democratie en de islamitische ideologie van onderwerping, ongelijkheid en theocratie) met elkaar te verzoenen zijn. Dat is een gevaarlijke illusie: hoe meer we onze principes verkwanselen, des te sneller komt onze ondergang nabij.
De geschiedenis heeft aangetoond dat een multiculturele samenleving alleen kan overleven bij de gratie van een sterk centraal gezag en een unificerende ideologie. Aangezien ons centrale gezag systematisch wordt ondermijnd door de EU en alleen westerlingen geloven dat er iets samen te binden valt, ziet de toekomst van Nederland, en alle andere (West-)Europese samenlevingen, er somber uit.
Dit artikel is ook te vinden op de website van Het Vrije Volk.
