In het kader van de zoveelste campagne om het donortekort te verminderen ontvingen talloze Nederlanders onlangs een formulier waarin hun werd verzocht zich als donor te laten registreren. Ik behoorde niet tot die tallozen: ik loop al tientallen jaren met een donorcodicil rond.
Ik ben tegenwoordig blijkbaar een stuk minder menslievend dan vroeger, want ik overweeg serieus mijn toestemming in te trekken. Je kunt namelijk van alles bepalen als je besluit donor te worden: welke organen en weefsels gebruikt mogen worden en aan wie het beslissingsrecht eventueel wordt gedelegeerd. Je kunt echter niet bepalen aan wie je reserveonderdelen gegeven mogen worden en dat ergert mij steeds meer. Medische noodzaak is het enige criterium, dus het kan zijn dat je organen in een moordenaar belanden, terwijl de liefdevolle moeder van een stel kleine kinderen, die er net iets minder slecht aan toe was, later wegens gebrek aan donororganen overlijdt.
Er zijn een heleboel lieden die ik mijn ingewanden niet gun. Ik wil niet dat ze naar criminelen gaan, dus iedereen die veroordeeld is wegens een misdrijf kan er wat mij betreft naar fluiten. Ik wil ook niet dat ze naar mensen gaan die hun eigen organen willens en wetens hebben verwoest, dus alcoholisten mogen mijn lever niet, rokers mijn longen niet, menselijke mastodonten mijn hart niet en drugsverslaafden geen enkel orgaan. En ten slotte wil ik niet dat mijn organen gaan naar mensen die mij haten, dus sloofjes in boerka’s en baardmannen in soepjurken komen als ontvangers niet in aanmerking.
Verder heb ik natuurlijk mijn preferenties: ik zie liever een jongere (die het leven nog voor zich heeft) dan een oudere (die het grotendeels al achter de rug heeft) met de buit aan de haal gaan. Ik heb geen voorkeur voor mannen boven vrouwen, blanken boven gekleurden, of ongelovigen boven gelovigen, maar het is mijn volste recht om dat wel te hebben. Het zijn mijn organen en tot ze verbrand of verrot zijn mag ik bepalen wat er mee gebeurt.
Door de hippocratische eed kan je van artsen niet verwachten dat ze waardevolle medeburgers voorrang geven boven waardeloze, daarom moet een dergelijke beslissing aan de donoren worden overgelaten. Ik ben wel voorstander van reciprociteit: mensen die weigeren hun organen ter beschikking te stellen, hebben wat mij betreft geen recht om getransplanteerd te worden en mensen die uitzonderingen maken, dienen te accepteren dat er ook voor hen een uitzondering wordt gemaakt (voor mij dus geen boevenhart).
Ik ben tegenwoordig blijkbaar een stuk minder menslievend dan vroeger, want ik overweeg serieus mijn toestemming in te trekken. Je kunt namelijk van alles bepalen als je besluit donor te worden: welke organen en weefsels gebruikt mogen worden en aan wie het beslissingsrecht eventueel wordt gedelegeerd. Je kunt echter niet bepalen aan wie je reserveonderdelen gegeven mogen worden en dat ergert mij steeds meer. Medische noodzaak is het enige criterium, dus het kan zijn dat je organen in een moordenaar belanden, terwijl de liefdevolle moeder van een stel kleine kinderen, die er net iets minder slecht aan toe was, later wegens gebrek aan donororganen overlijdt.
Er zijn een heleboel lieden die ik mijn ingewanden niet gun. Ik wil niet dat ze naar criminelen gaan, dus iedereen die veroordeeld is wegens een misdrijf kan er wat mij betreft naar fluiten. Ik wil ook niet dat ze naar mensen gaan die hun eigen organen willens en wetens hebben verwoest, dus alcoholisten mogen mijn lever niet, rokers mijn longen niet, menselijke mastodonten mijn hart niet en drugsverslaafden geen enkel orgaan. En ten slotte wil ik niet dat mijn organen gaan naar mensen die mij haten, dus sloofjes in boerka’s en baardmannen in soepjurken komen als ontvangers niet in aanmerking.
Verder heb ik natuurlijk mijn preferenties: ik zie liever een jongere (die het leven nog voor zich heeft) dan een oudere (die het grotendeels al achter de rug heeft) met de buit aan de haal gaan. Ik heb geen voorkeur voor mannen boven vrouwen, blanken boven gekleurden, of ongelovigen boven gelovigen, maar het is mijn volste recht om dat wel te hebben. Het zijn mijn organen en tot ze verbrand of verrot zijn mag ik bepalen wat er mee gebeurt.
Door de hippocratische eed kan je van artsen niet verwachten dat ze waardevolle medeburgers voorrang geven boven waardeloze, daarom moet een dergelijke beslissing aan de donoren worden overgelaten. Ik ben wel voorstander van reciprociteit: mensen die weigeren hun organen ter beschikking te stellen, hebben wat mij betreft geen recht om getransplanteerd te worden en mensen die uitzonderingen maken, dienen te accepteren dat er ook voor hen een uitzondering wordt gemaakt (voor mij dus geen boevenhart).
