De Groningse homoscene is recentelijk opgeschrikt door het bericht dat een aantal naïevelingen opzettelijk is besmet met HIV. Ze werden door vier seropositieve mannen tot nader contact verleid in een chatroom, naar een illegale seksparty gelokt, verdoofd met GHB, ingespoten met een cocktail van besmet bloed en als kroon op het werk verkracht. Een aantal van de slachtoffers bleek na onderzoek inderdaad seropositief te zijn. In de meeste commentaren op deze verbijsterende gang van zaken werd er de nadruk op gelegd dat de daders (met naam en toenaam genoemd op GeenStijl) gewoon criminelen zijn en dat het gebeuren weinig te maken heeft met hun homoseksualiteit. Nonsens. Deze mannen propageren op extreme wijze een gedachtegoed dat in de homoscene steeds meer aanhang vindt: veilig vrijen is lastig en vermindert het genot; onveilige seks is ‘pure’ seks; een besmetting met HIV is tegenwoordig niet langer een automatisch doodvonnis aangezien er goede medicijnen bestaan; seropositiviteit is dus geen ramp meer, maar eerder een soort verlossing.
Onveilig vrijen neemt onder homo’s dan ook hand over hand toe, evenals het aantal nieuwe HIV-besmettingen. Natuurlijk betalen de homo’s die zich uit eigen keuze of uit onverschilligheid hebben laten besmetten de kosten van de dure aidsremmers die ze in het vervolg nodig zullen hebben en van de onvermijdelijke ziekenhuisopnames niet zelf. Ook willen ze als ze ziek worden gewoon voor 100% doorbetaald worden door hun werkgevers en als ze in de toekomst in het geheel niet meer kunnen werken verwachten ze een comfortabel hoge WAO-uitkering. Anderen kunnen dus voor de gevolgen van hun wangedrag dokken.
Deze homo’s vormen een extreem voorbeeld van een attitude die kenmerkend is voor de Nederlandse samenleving. Hier heerst een afwentelcultuur: Nederlanders wensen voor zichzelf alle vrijheden, maar ze weigeren categorisch de (financiële) verantwoordelijkheid voor de gevolgen van hun vrije keuzes te dragen. Ze proberen die zoveel mogelijk af te wentelen op hun medemensen, bij voorkeur ‘het geheel’ (want dan valt het niet zo op). Wij hebben in onze taal mooie gezegden die anders doen vermoeden (‘wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten’ en ‘eigen schuld, dikke bult’), maar in werkelijkheid maken weinigen zich druk over zo’n egocentrische houding, hoewel deze iedere belastingbetaler en iedere verzekerde jaarlijks honderden, zo niet duizenden, euro’s kost. Sommige benadeelden proberen iets terug te pakken door zelf de belastingdienst of de verzekering op te lichten, wat de schade voor de ‘brave borsten’ alleen nog maar groter maakt. Dit afwentelen wordt eufemistisch solidariteit genoemd.
Een van de terreinen waar deze mentaliteit het meest pregnant naar voren komt is dat van de ziektekosten. Het is tegenwoordig een axioma dat een ziekte, blessure, of ongeluk nooit (mede) de schuld van het slachtoffer is en dat die daarom niet ‘bestraft’ mag worden door hem/haar een deel van de medische kosten zelf te laten ophoesten. Onzin natuurlijk. Als een homo zich week in week uit in darkrooms of op parkeerterreinen door onbekende mannen zonder condoom in zijn aars laat naaien en hij raakt besmet met HIV, dan is dat voor 100% zijn eigen schuld. Als een kettingroker jaar in jaar uit pakjes zware shag wegpaft en longemfyseem krijgt, dan is dat voor 100% zijn eigen schuld. Als een aanhanger van een zwartekousenkerk weigert zijn kinderen te laten inenten zodat zij ten prooi vallen aan polio, dan is dat voor 100% zijn eigen schuld. Als een feestvierder met zijn dronken kop achter het stuur van zijn auto stapt, tegen een boom knalt en in een rolstoel belandt, dan is dat voor 100% zijn eigen schuld. Ze zullen daar dan ook de consequenties van moeten aanvaarden.
In dergelijke gevallen ben ik voorstander van het afromen van de inkomsten tot op bijstandsniveau vóór de verzekering ook maar één cent betaalt. Natuurlijk staat het mensen met een risicovolle levensstijl vrij zich onderling tegen de gevolgen ervan te verzekeren (ik denk aan speciale verzekeringen voor bijvoorbeeld promiscue homo’s en fundamentalistische christenen), maar ik ben bang dat de premies dan prohibitief hoog worden. Mensen die door eigen schuld ziek of arbeidsongeschikt worden moeten gekort worden op hun ziekengeld (dat is in sommige CAO’s al mogelijk) en moeten zeker niet in het genot worden gesteld van een royale WAO-uitkering.
Mensen die buiten hun schuld (chronisch) ziek of gehandicapt zijn mogen daarvoor natuurlijk niet financieel extra bestaft worden, maar tegenwoordig is eerder het omgekeerde het geval. De huidige no-claimregeling (waar ik vorig jaar nog een aardig bedrag aan overhield) is volgens sommigen discriminerend voor chronisch zieken en gehandicapten, omdat hun ziektekosten zo hoog zijn dat ze nooit iets terug zullen krijgen. Er is daarom een nieuwe regeling voorgesteld (90 euro korting op de premie, maar een eigen risico van 150 euro) die nadelig is voor mensen die weinig ziektekosten veroorzaken. Aangezien chronisch zieken en gehandicapten het eigen risico vergoed zullen krijgen, dragen zij per saldo minder aan hun medische kosten bij dan gezonden. Bij milieukwesties geldt allang het adagium dat ‘de vervuiler betaalt’, maar bij ziektekosten wordt dus juist het omgekeerde van kracht: de ‘vervuilers’ worden ontzien.
Veel Nederlanders hebben er enkele moeite mee anderen te laten bloeden voor hun hoogstaande principes en verheven idealen. Ook op belastinggebied mogen de financiële gevolgen van de eigen keuzes daarom wel eens wat zwaarder wegen. Mensen die op linkse partijen stemmen zijn onbetwistbaar voorstander van een hogere belastingdruk dan mensen die dat niet doen. Vooral voor degenen met weinig inkomsten is het financieel voordelig om op linkse partijen te stemmen, omdat de royalere uitkeringen en inkomensextraatjes de eventueel zwaardere belastingdruk meer dan compenseren. De rekening eindigt altijd op de mat van degenen met de hogere inkomens, die in meerderheid niet op deze partijen gestemd hebben. Ik vind dan ook dat het principe van 'put your money where your mouth is' op belastinggebied rigoureus moet worden doorgevoerd.
Daarom het volgende voorstel: het belastingtarief moet voortaan niet meer afhankelijk zijn van de hoogte van het inkomen, maar van de partij waarop men stemt. Vóór elke Tweede Kamerverkiezing moeten de financiële gevolgen van het door de verschillende partijen voorgestane beleid minutieus worden doorgerekend (wat in vele gevallen ook al gebeurt als ammunitie voor de verkiezingscampagne). Tevens moet worden bepaald welke 'vlaktaks' de werkenden opgelegd dienen te krijgen om dit beleid te kunnen realiseren. Gedurende de na de verkiezingen volgende regeringsperiode wordt iedereen dan belast volgens het tarief van de partij van zijn of haar keuze. De PvdA-stemmer betaalt dus een hoger tarief dan de VVD-stemmer. Hetzelfde geldt voor de uitkeringen. De bruto-uitkering blijft hetzelfde, maar de SP-stemmer betaalt meer belasting en krijgt dus een lagere netto-uitkering dan de CDA-stemmer. Ik ben benieuwd of de aanhang van de linkse partijen onder de kleinverdieners en uitkeringstrekkers dan nog zo groot is. Voor deze partijen vrees ik dat ook dan zal blijken dat de portemonnee zwaarder weegt dan het principe.
Uiteraard kunnen mensen niet gedwongen worden hun stemgedrag te laten registreren, of naar de stembus te gaan. Bij niet-registratie zullen ze echter het hoogste tarief (het SP-tarief zullen we maar zeggen) moeten betalen. En als welgestelde aanhangers van linkse partijen (zoals Jan Mulder en consorten) menen nog steeds niet genoeg belasting te betalen, dan wil ik best een stichting Solidariteitsfonds Uitzonderlijk Zieligen oprichten waar ze hun giften kwijt kunnen, met mijzelf uiteraard als dikbetaalde directeur.
Dit artikel is ook te vinden op de website Het Vrije Volk.
Onveilig vrijen neemt onder homo’s dan ook hand over hand toe, evenals het aantal nieuwe HIV-besmettingen. Natuurlijk betalen de homo’s die zich uit eigen keuze of uit onverschilligheid hebben laten besmetten de kosten van de dure aidsremmers die ze in het vervolg nodig zullen hebben en van de onvermijdelijke ziekenhuisopnames niet zelf. Ook willen ze als ze ziek worden gewoon voor 100% doorbetaald worden door hun werkgevers en als ze in de toekomst in het geheel niet meer kunnen werken verwachten ze een comfortabel hoge WAO-uitkering. Anderen kunnen dus voor de gevolgen van hun wangedrag dokken.
Deze homo’s vormen een extreem voorbeeld van een attitude die kenmerkend is voor de Nederlandse samenleving. Hier heerst een afwentelcultuur: Nederlanders wensen voor zichzelf alle vrijheden, maar ze weigeren categorisch de (financiële) verantwoordelijkheid voor de gevolgen van hun vrije keuzes te dragen. Ze proberen die zoveel mogelijk af te wentelen op hun medemensen, bij voorkeur ‘het geheel’ (want dan valt het niet zo op). Wij hebben in onze taal mooie gezegden die anders doen vermoeden (‘wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten’ en ‘eigen schuld, dikke bult’), maar in werkelijkheid maken weinigen zich druk over zo’n egocentrische houding, hoewel deze iedere belastingbetaler en iedere verzekerde jaarlijks honderden, zo niet duizenden, euro’s kost. Sommige benadeelden proberen iets terug te pakken door zelf de belastingdienst of de verzekering op te lichten, wat de schade voor de ‘brave borsten’ alleen nog maar groter maakt. Dit afwentelen wordt eufemistisch solidariteit genoemd.
Een van de terreinen waar deze mentaliteit het meest pregnant naar voren komt is dat van de ziektekosten. Het is tegenwoordig een axioma dat een ziekte, blessure, of ongeluk nooit (mede) de schuld van het slachtoffer is en dat die daarom niet ‘bestraft’ mag worden door hem/haar een deel van de medische kosten zelf te laten ophoesten. Onzin natuurlijk. Als een homo zich week in week uit in darkrooms of op parkeerterreinen door onbekende mannen zonder condoom in zijn aars laat naaien en hij raakt besmet met HIV, dan is dat voor 100% zijn eigen schuld. Als een kettingroker jaar in jaar uit pakjes zware shag wegpaft en longemfyseem krijgt, dan is dat voor 100% zijn eigen schuld. Als een aanhanger van een zwartekousenkerk weigert zijn kinderen te laten inenten zodat zij ten prooi vallen aan polio, dan is dat voor 100% zijn eigen schuld. Als een feestvierder met zijn dronken kop achter het stuur van zijn auto stapt, tegen een boom knalt en in een rolstoel belandt, dan is dat voor 100% zijn eigen schuld. Ze zullen daar dan ook de consequenties van moeten aanvaarden.
In dergelijke gevallen ben ik voorstander van het afromen van de inkomsten tot op bijstandsniveau vóór de verzekering ook maar één cent betaalt. Natuurlijk staat het mensen met een risicovolle levensstijl vrij zich onderling tegen de gevolgen ervan te verzekeren (ik denk aan speciale verzekeringen voor bijvoorbeeld promiscue homo’s en fundamentalistische christenen), maar ik ben bang dat de premies dan prohibitief hoog worden. Mensen die door eigen schuld ziek of arbeidsongeschikt worden moeten gekort worden op hun ziekengeld (dat is in sommige CAO’s al mogelijk) en moeten zeker niet in het genot worden gesteld van een royale WAO-uitkering.
Mensen die buiten hun schuld (chronisch) ziek of gehandicapt zijn mogen daarvoor natuurlijk niet financieel extra bestaft worden, maar tegenwoordig is eerder het omgekeerde het geval. De huidige no-claimregeling (waar ik vorig jaar nog een aardig bedrag aan overhield) is volgens sommigen discriminerend voor chronisch zieken en gehandicapten, omdat hun ziektekosten zo hoog zijn dat ze nooit iets terug zullen krijgen. Er is daarom een nieuwe regeling voorgesteld (90 euro korting op de premie, maar een eigen risico van 150 euro) die nadelig is voor mensen die weinig ziektekosten veroorzaken. Aangezien chronisch zieken en gehandicapten het eigen risico vergoed zullen krijgen, dragen zij per saldo minder aan hun medische kosten bij dan gezonden. Bij milieukwesties geldt allang het adagium dat ‘de vervuiler betaalt’, maar bij ziektekosten wordt dus juist het omgekeerde van kracht: de ‘vervuilers’ worden ontzien.
Veel Nederlanders hebben er enkele moeite mee anderen te laten bloeden voor hun hoogstaande principes en verheven idealen. Ook op belastinggebied mogen de financiële gevolgen van de eigen keuzes daarom wel eens wat zwaarder wegen. Mensen die op linkse partijen stemmen zijn onbetwistbaar voorstander van een hogere belastingdruk dan mensen die dat niet doen. Vooral voor degenen met weinig inkomsten is het financieel voordelig om op linkse partijen te stemmen, omdat de royalere uitkeringen en inkomensextraatjes de eventueel zwaardere belastingdruk meer dan compenseren. De rekening eindigt altijd op de mat van degenen met de hogere inkomens, die in meerderheid niet op deze partijen gestemd hebben. Ik vind dan ook dat het principe van 'put your money where your mouth is' op belastinggebied rigoureus moet worden doorgevoerd.
Daarom het volgende voorstel: het belastingtarief moet voortaan niet meer afhankelijk zijn van de hoogte van het inkomen, maar van de partij waarop men stemt. Vóór elke Tweede Kamerverkiezing moeten de financiële gevolgen van het door de verschillende partijen voorgestane beleid minutieus worden doorgerekend (wat in vele gevallen ook al gebeurt als ammunitie voor de verkiezingscampagne). Tevens moet worden bepaald welke 'vlaktaks' de werkenden opgelegd dienen te krijgen om dit beleid te kunnen realiseren. Gedurende de na de verkiezingen volgende regeringsperiode wordt iedereen dan belast volgens het tarief van de partij van zijn of haar keuze. De PvdA-stemmer betaalt dus een hoger tarief dan de VVD-stemmer. Hetzelfde geldt voor de uitkeringen. De bruto-uitkering blijft hetzelfde, maar de SP-stemmer betaalt meer belasting en krijgt dus een lagere netto-uitkering dan de CDA-stemmer. Ik ben benieuwd of de aanhang van de linkse partijen onder de kleinverdieners en uitkeringstrekkers dan nog zo groot is. Voor deze partijen vrees ik dat ook dan zal blijken dat de portemonnee zwaarder weegt dan het principe.
Uiteraard kunnen mensen niet gedwongen worden hun stemgedrag te laten registreren, of naar de stembus te gaan. Bij niet-registratie zullen ze echter het hoogste tarief (het SP-tarief zullen we maar zeggen) moeten betalen. En als welgestelde aanhangers van linkse partijen (zoals Jan Mulder en consorten) menen nog steeds niet genoeg belasting te betalen, dan wil ik best een stichting Solidariteitsfonds Uitzonderlijk Zieligen oprichten waar ze hun giften kwijt kunnen, met mijzelf uiteraard als dikbetaalde directeur.
Dit artikel is ook te vinden op de website Het Vrije Volk.
