Ik beken: tot voor een paar jaar was ik een D66-stemmer. Ik had weliswaar niet zo’n behoefte aan bestuurlijke vernieuwing, maar het leek me een fatsoenlijke partij. Sociaal en liberaal tegelijk, zonder het arbeideristische van de PvdA of het patserige van de VVD, en met veel aardige en goedwillende mensen in de gelederen.
Nu schaam ik me dood voor mijn domheid. Zelden heb ik een partij zo’n gênante uitverkoop zien houden van zijn principes als D66 gedurende de laatste jaren. Ik ergerde me kapot toen de partijbonzen gedreven door pluchegeilheid in bed kropen met CDA en VVD en datgene om zeep hielpen waar hun voorgangers zich zo enthousiast voor hadden ingezet. Ik ging over mijn nek toen ze keer op keer bakzijl haalden op punten die ze zelf als essentieel bestempelden, maar lekker op hun zachte zetel bleven zitten (omdat ze dan zoveel goeds voor het onderwijs konden doen). En ik slaakte een zucht van opluchting toen ze ten slotte het kabinet lieten struikelen over een kwestie die daarbij vergeleken een futiliteit was. Grootste exponent van onzindelijk D66-denken leek in eerste instantie Tom de Graaf, die zo principieel uit het kabinet stapte toen de gekozen burgemeester werd getorpedeerd en die vervolgens zo onprincipieel een benoeming tot ongekozen burgemeester van Nijmegen accepteerde.
Hij wordt echter in hypocrisie nog ruimschoots voorbijgestreefd door het nieuwe uithangbord Alexander Pechtold. Diens geslijm tegenover allochtonen is te walgelijk voor woorden. Hij weigerde Fatma Koser Kaya, kandidaat-kamerlid van Turkse origine, aan een ‘publiek examen’ te onderwerpen over haar standpunt ten aanzien van de massamoord onder Turkse Armeniërs (die ook zij niet als genocide wil betitelen). Hij werd daarvoor prompt beloond toen Turkse organisaties opriepen massaal op D66 te stemmen, waaraan D66 vermoedelijk de twee zetels te danken heeft die er in de peilingen nog resteren. Pechtold schuimde publiekelijk van drift over de tsunami-uitspraak van Geert Wilders (waarbij het naar ik begrepen heb vooral het gelijkstellen van moslimimmigratie met een natuurverschijnsel was dat hem zo tegen de borst stuitte –ik kan eerlijk gezegd geen passender analogie bedenken). Hij vond Geert’s karakterisatie zo schandalig dat hij hem het liefst zou laten vervolgen (ja, Lexje is een echte democraat).
Met een emotie die je bijna zou geloven slooft Pechtold zich onverdroten uit om de gewelddadigheid en de criminaliteit onder allochtonen te vergoelijken (door te wijzen op hun uitsluiting en achterstelling, het slachtofferdenken dat zo typerend is voor bevlogen links). Hij heeft nog steeds niet door dat de werkloosheid onder (jeugdige) allochtonen eerder het gevolg is van een belabberde of ontbrekende opleiding en een vijandige attitude dan de oorzaak ervan. Welke ook maar enigszins weldenkende werkgever wil er nou zo’n arrogante, halfcriminele VMBO-dropout, die hij bij disfunctioneren niet eens kan ontslaan, in zijn zaak.
Ik heb het helemaal gehad met de nieuwe kampioen politieke correctheid D66 en het uitgestreken smoelwerk van zijn oppergrafdelver. Ik mag hopen dat de Turkse kiezers zich door de recente knieval van de PvdA laten vermurwen en D66 de rug toekeren (of liever nog, dat ze besluiten maar helemaal niet van dit onderdeel van onze anders zo verguisde democratische rechten gebruik te maken).
Dit artikel is ook te vinden op de website Het Vrije Volk.
Nu schaam ik me dood voor mijn domheid. Zelden heb ik een partij zo’n gênante uitverkoop zien houden van zijn principes als D66 gedurende de laatste jaren. Ik ergerde me kapot toen de partijbonzen gedreven door pluchegeilheid in bed kropen met CDA en VVD en datgene om zeep hielpen waar hun voorgangers zich zo enthousiast voor hadden ingezet. Ik ging over mijn nek toen ze keer op keer bakzijl haalden op punten die ze zelf als essentieel bestempelden, maar lekker op hun zachte zetel bleven zitten (omdat ze dan zoveel goeds voor het onderwijs konden doen). En ik slaakte een zucht van opluchting toen ze ten slotte het kabinet lieten struikelen over een kwestie die daarbij vergeleken een futiliteit was. Grootste exponent van onzindelijk D66-denken leek in eerste instantie Tom de Graaf, die zo principieel uit het kabinet stapte toen de gekozen burgemeester werd getorpedeerd en die vervolgens zo onprincipieel een benoeming tot ongekozen burgemeester van Nijmegen accepteerde.
Hij wordt echter in hypocrisie nog ruimschoots voorbijgestreefd door het nieuwe uithangbord Alexander Pechtold. Diens geslijm tegenover allochtonen is te walgelijk voor woorden. Hij weigerde Fatma Koser Kaya, kandidaat-kamerlid van Turkse origine, aan een ‘publiek examen’ te onderwerpen over haar standpunt ten aanzien van de massamoord onder Turkse Armeniërs (die ook zij niet als genocide wil betitelen). Hij werd daarvoor prompt beloond toen Turkse organisaties opriepen massaal op D66 te stemmen, waaraan D66 vermoedelijk de twee zetels te danken heeft die er in de peilingen nog resteren. Pechtold schuimde publiekelijk van drift over de tsunami-uitspraak van Geert Wilders (waarbij het naar ik begrepen heb vooral het gelijkstellen van moslimimmigratie met een natuurverschijnsel was dat hem zo tegen de borst stuitte –ik kan eerlijk gezegd geen passender analogie bedenken). Hij vond Geert’s karakterisatie zo schandalig dat hij hem het liefst zou laten vervolgen (ja, Lexje is een echte democraat).
Met een emotie die je bijna zou geloven slooft Pechtold zich onverdroten uit om de gewelddadigheid en de criminaliteit onder allochtonen te vergoelijken (door te wijzen op hun uitsluiting en achterstelling, het slachtofferdenken dat zo typerend is voor bevlogen links). Hij heeft nog steeds niet door dat de werkloosheid onder (jeugdige) allochtonen eerder het gevolg is van een belabberde of ontbrekende opleiding en een vijandige attitude dan de oorzaak ervan. Welke ook maar enigszins weldenkende werkgever wil er nou zo’n arrogante, halfcriminele VMBO-dropout, die hij bij disfunctioneren niet eens kan ontslaan, in zijn zaak.
Ik heb het helemaal gehad met de nieuwe kampioen politieke correctheid D66 en het uitgestreken smoelwerk van zijn oppergrafdelver. Ik mag hopen dat de Turkse kiezers zich door de recente knieval van de PvdA laten vermurwen en D66 de rug toekeren (of liever nog, dat ze besluiten maar helemaal niet van dit onderdeel van onze anders zo verguisde democratische rechten gebruik te maken).
Dit artikel is ook te vinden op de website Het Vrije Volk.
