Het ‘Geval Groenteman’ bewijst dat de politiek-correcte berichtgeving van de linksige ‘Mainstream Media’ precies het tegen- overgestelde heeft bereikt van wat men beoogde: allochtonen zijn grondig gestigmatiseerd.
Voormalig radio- en tv-presentatrice Hanneke Groenteman (67 alweer) meldde recentelijk op haar weblog dat ze slachtoffer was geworden van een "flitsende, schone, kleine, maar onverdraaglijke beroving". Vlak voor een "gezellige eetafspraak" werd de deur van haar auto aan de passagierskant opengerukt en werd haar tas, die vol zat met de dure hebbedingen die het leven van de moderne bejaarde veraangenamen (mobieltje, iPod, fototoestel), uit haar handen gegrist. Ze bleef "woedend en ontdaan van [haar] politiek-correcte verstand" achter. Zoiets is natuurlijk reeds talloze mensen overkomen en vaak in "veel heviger vorm". Dat wist Hanneke ook wel, maar: "ik lees het, ik hoor het, ik zie het en ik lig er niet wakker van". Als je zelf beroofd wordt, is het met die onverschilligheid echter snel gedaan. Nachtrust werd haar niet gegund tot ze haar "eigen innerlijke beschaving" weer op orde had.
Haar hartekreet werd opgepikt door internetmedia als WaarvanAkte, GeenStijl en de sites van Elsevier en het AD. De berichten riepen een stortvloed aan reacties op (GeenStijl-kloon WaarvanAkte, die de primeur had, kreeg zelfs meer respons dan ooit tevoren in zijn nog niet al te succesvolle bestaan). In veel reacties klonk een nauw verholen leedvermaak door: "Het is opmerkelijk hoezeer uit bovenstaande 400 schrijfsels een gevoel van gerechtigheid spreekt – en zelfs dankbaarheid; en wel over het feit dat een dergelijke beroving nu eindelijk eens iemand treft uit die verstikkende, intolerante, zelfverklaarde links-superieure elite."
Verder is het frappant dat het overgrote deel van de ‘reaguurders’ voetstoots aannam dat de daders Marokkanen (‘Finnen’ in het GeenStijl-jargon) waren. Men bracht dit vermoeden zonder enige gêne en soms zelf in dichtvorm onder woorden:
"Er was eens een groenteman uit Amsterdam,
die maakte mee wat velen van ons eerder overkwam.
Marokkanen die haar spullen jatten
en vervolgens vluchtten als ratten.
Maar muts hou dan toch op met je linkse gezwam!"
(Dat ze vluchtten als ratten had hij van Hanneke zelf.)
Uit het stuk zelf kwam dit nergens naar voren. Hanneke beschreef de daders slechts als "twee pubertjes met één fiets". De verwijzing naar het ‘politiek-correcte verstand’ kon een hint zijn, maar het kon net zo goed betekenen dat ze het even had gehad met het pamperen van jeugdige veelplegers - ongeacht hun culturele achtergrond. Het op ‘orde brengen van de innerlijke beschaving’ verwees mogelijk naar de geestelijke worsteling die nodig is om de niet nader omschreven ‘gastjes’ weer als beklagenswaardige slachtoffers van onze harteloze maatschappij te kunnen gaan zien. Bij latere confrontaties bleef Hanneke staande houden dat ze niet wist of de daders Marokkanen waren.
De meeste traditionele media hebben een tijd geleden besloten de etnische achtergrond van daders van misdrijven niet langer te vermelden om de bevolkingsgroep waaruit ze afkomstig zijn niet te stigmatiseren. Ze gebruiken neutrale termen als ‘Rotterdammer’ en ‘hangjongere’. Het heeft er alle schijn van dat hiermee een boemerangeffect is gecreëerd.
Dankzij het internet wordt het steeds moeilijker de waarheid te verbergen. Nederlanders weten dat allochtonen een onevenredig deel van de gevangenispopulatie vormen. Ze weten dat de daders van dit soort straatterreur voor het overgrote deel allochtonen (hetgeen in de Amsterdamse situatie synoniem is met Marokkanen) zijn. Als ze geen objectieve informatie krijgen, laten ze zich in hun oordeel leiden door statistische waarschijnlijkheden en concluderen ze dus dat de daders ook in dit geval wel Marokkanen geweest zullen zijn.
De kans hierop is behoorlijk groot, al vond de overval plaats in Watergraafsmeer, een van de rustigste en allochtonenarmste buurten van Amsterdam (op de fiets kom je immers overal). Het was echter niet geheel uit te sluiten dat de rovers geen zonen van de Maghreb waren en het beleid van de ‘MSM’ heeft in dat geval dus tot resultaat gehad dat Marokkanen tegenwoordig niet alleen worden aangekeken op wat ze wel gedaan hebben, maar ook op wat ze toevallig niet gedaan hebben.
Omwille van haar progressieve imago had Hanneke er verstandiger aan gedaan in het geheel niet te reppen over dit akkevietje. Nu stond ze niet alleen te kijk als een wereldvreemde tuttebel (iedereen weet toch dat je in Amsterdam de autodeuren op slot moet houden), maar had ze ook nog ongewild een steentje bijgedragen aan het demoniseren van de zielige, onbegrepen Medelanders die haar zo na aan het hart liggen.
En inderdaad betreurde Hanneke haar ondoordachte uitlatingen de volgende dag reeds zeer. De felle reacties in de nieuwe media en per e-mail schokten haar tot op het bot. Ze overwoog zelfs op te houden met bloggen.
"Ik had dat stukje geschreven, in mijn boosheid, over die "beroving", die natuurlijk eigenlijk maar een brutale, maar geweldloze diefstal van mijn tas was, niks meer en niks minder, hoe vervelend ook. De lading reacties (hele lieve, hele nuttige, verstandige, zeer bedankt allemaal; maar ook veel hele nare, schelderige, racistische, reactionaire, fuck you all), de radio, de tv-roddelrubrieken, andere websites, kranten, die er bovenop sprongen....alsof er geen echt nieuws is, idioot is het."
Tot opluchting van haar ‘fans’ kwam ze snel op haar, alweer zo overhaaste, besluit terug. "Nu de lading lieve hartverwarmende oppeppende mails over het stoppen van mijn blog de hatemail zo gigantisch overtreft, móet ik wel doorgaan. Ik ben na mijn verbijstering over de vuiligheid weer heel erg geroerd door de vele lieve mails, die ver in de meerderheid zijn."
Dat ze haar gezwalk meende te moeten rechtvaardigen met een verwijzing naar de onsterfelijke regels van de dichter Van Randwijck [Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen. Dan dooft het licht.] is wel een heel grote gotspe.
Een eerdere versie van dit artikel is te vinden op de website Het Vrije Volk.
Voormalig radio- en tv-presentatrice Hanneke Groenteman (67 alweer) meldde recentelijk op haar weblog dat ze slachtoffer was geworden van een "flitsende, schone, kleine, maar onverdraaglijke beroving". Vlak voor een "gezellige eetafspraak" werd de deur van haar auto aan de passagierskant opengerukt en werd haar tas, die vol zat met de dure hebbedingen die het leven van de moderne bejaarde veraangenamen (mobieltje, iPod, fototoestel), uit haar handen gegrist. Ze bleef "woedend en ontdaan van [haar] politiek-correcte verstand" achter. Zoiets is natuurlijk reeds talloze mensen overkomen en vaak in "veel heviger vorm". Dat wist Hanneke ook wel, maar: "ik lees het, ik hoor het, ik zie het en ik lig er niet wakker van". Als je zelf beroofd wordt, is het met die onverschilligheid echter snel gedaan. Nachtrust werd haar niet gegund tot ze haar "eigen innerlijke beschaving" weer op orde had.
Haar hartekreet werd opgepikt door internetmedia als WaarvanAkte, GeenStijl en de sites van Elsevier en het AD. De berichten riepen een stortvloed aan reacties op (GeenStijl-kloon WaarvanAkte, die de primeur had, kreeg zelfs meer respons dan ooit tevoren in zijn nog niet al te succesvolle bestaan). In veel reacties klonk een nauw verholen leedvermaak door: "Het is opmerkelijk hoezeer uit bovenstaande 400 schrijfsels een gevoel van gerechtigheid spreekt – en zelfs dankbaarheid; en wel over het feit dat een dergelijke beroving nu eindelijk eens iemand treft uit die verstikkende, intolerante, zelfverklaarde links-superieure elite."
Verder is het frappant dat het overgrote deel van de ‘reaguurders’ voetstoots aannam dat de daders Marokkanen (‘Finnen’ in het GeenStijl-jargon) waren. Men bracht dit vermoeden zonder enige gêne en soms zelf in dichtvorm onder woorden:
"Er was eens een groenteman uit Amsterdam,
die maakte mee wat velen van ons eerder overkwam.
Marokkanen die haar spullen jatten
en vervolgens vluchtten als ratten.
Maar muts hou dan toch op met je linkse gezwam!"
(Dat ze vluchtten als ratten had hij van Hanneke zelf.)
Uit het stuk zelf kwam dit nergens naar voren. Hanneke beschreef de daders slechts als "twee pubertjes met één fiets". De verwijzing naar het ‘politiek-correcte verstand’ kon een hint zijn, maar het kon net zo goed betekenen dat ze het even had gehad met het pamperen van jeugdige veelplegers - ongeacht hun culturele achtergrond. Het op ‘orde brengen van de innerlijke beschaving’ verwees mogelijk naar de geestelijke worsteling die nodig is om de niet nader omschreven ‘gastjes’ weer als beklagenswaardige slachtoffers van onze harteloze maatschappij te kunnen gaan zien. Bij latere confrontaties bleef Hanneke staande houden dat ze niet wist of de daders Marokkanen waren.
De meeste traditionele media hebben een tijd geleden besloten de etnische achtergrond van daders van misdrijven niet langer te vermelden om de bevolkingsgroep waaruit ze afkomstig zijn niet te stigmatiseren. Ze gebruiken neutrale termen als ‘Rotterdammer’ en ‘hangjongere’. Het heeft er alle schijn van dat hiermee een boemerangeffect is gecreëerd.
Dankzij het internet wordt het steeds moeilijker de waarheid te verbergen. Nederlanders weten dat allochtonen een onevenredig deel van de gevangenispopulatie vormen. Ze weten dat de daders van dit soort straatterreur voor het overgrote deel allochtonen (hetgeen in de Amsterdamse situatie synoniem is met Marokkanen) zijn. Als ze geen objectieve informatie krijgen, laten ze zich in hun oordeel leiden door statistische waarschijnlijkheden en concluderen ze dus dat de daders ook in dit geval wel Marokkanen geweest zullen zijn.
De kans hierop is behoorlijk groot, al vond de overval plaats in Watergraafsmeer, een van de rustigste en allochtonenarmste buurten van Amsterdam (op de fiets kom je immers overal). Het was echter niet geheel uit te sluiten dat de rovers geen zonen van de Maghreb waren en het beleid van de ‘MSM’ heeft in dat geval dus tot resultaat gehad dat Marokkanen tegenwoordig niet alleen worden aangekeken op wat ze wel gedaan hebben, maar ook op wat ze toevallig niet gedaan hebben.
Omwille van haar progressieve imago had Hanneke er verstandiger aan gedaan in het geheel niet te reppen over dit akkevietje. Nu stond ze niet alleen te kijk als een wereldvreemde tuttebel (iedereen weet toch dat je in Amsterdam de autodeuren op slot moet houden), maar had ze ook nog ongewild een steentje bijgedragen aan het demoniseren van de zielige, onbegrepen Medelanders die haar zo na aan het hart liggen.
En inderdaad betreurde Hanneke haar ondoordachte uitlatingen de volgende dag reeds zeer. De felle reacties in de nieuwe media en per e-mail schokten haar tot op het bot. Ze overwoog zelfs op te houden met bloggen.
"Ik had dat stukje geschreven, in mijn boosheid, over die "beroving", die natuurlijk eigenlijk maar een brutale, maar geweldloze diefstal van mijn tas was, niks meer en niks minder, hoe vervelend ook. De lading reacties (hele lieve, hele nuttige, verstandige, zeer bedankt allemaal; maar ook veel hele nare, schelderige, racistische, reactionaire, fuck you all), de radio, de tv-roddelrubrieken, andere websites, kranten, die er bovenop sprongen....alsof er geen echt nieuws is, idioot is het."
Tot opluchting van haar ‘fans’ kwam ze snel op haar, alweer zo overhaaste, besluit terug. "Nu de lading lieve hartverwarmende oppeppende mails over het stoppen van mijn blog de hatemail zo gigantisch overtreft, móet ik wel doorgaan. Ik ben na mijn verbijstering over de vuiligheid weer heel erg geroerd door de vele lieve mails, die ver in de meerderheid zijn."
Dat ze haar gezwalk meende te moeten rechtvaardigen met een verwijzing naar de onsterfelijke regels van de dichter Van Randwijck [Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen. Dan dooft het licht.] is wel een heel grote gotspe.
Een eerdere versie van dit artikel is te vinden op de website Het Vrije Volk.
